Confession time: ik heb deze week een belofte aan mezelf verbroken, namelijk de belofte dat ik nooit meer tequila zou drinken. Die heb ik gemaakt na mijn spetterende vakantie in — hoe kan het ook anders — Lloret de Mar in 2006. Gevalletje #goodtimes, in aftandse barretjes waar je een shotje tequila voor 70 cent kon krijgen (als je er ook bent geweest weet je waarschijnlijk meteen welke ik bedoel). Vijf jaar later kwam daar de levenslange ban voor mezelf bij wat betreft Jägermeister en twee jaar later werd ook Sambuca geschrapt.

Maar ik ben er dus op teruggekomen, want jawel: ik ben weer aan de tequila gegaan. Gewoon met mate, hoor. Mensen zeiden al die jaren al continu tegen me dat ik het weer moest proberen want ‘echt goede tequila is echt niet zo heftig als dat spul in Lloret’. Dat geloofde ik heus wel, maar toch hield ik voet bij stuk.

Tot ik het Nederlandse merk LALA Tequila kreeg voorgeschoteld. Oké, oké, tóch maar weer eens proberen. Voor het eerst sinds elf jaar. En wat denk je? Ik vind het dus helemaal niet smerig. Sterker nog, ik vind deze dus oprecht lekker. Ik zal je nog wat beters vertellen: ik heb hem deze week zelfs twee keer ingeschonken omdat ik ineens tequila best wel goed te pruimen vind.

Dus ja, ik ga jullie nu hetzelfde zeggen als wat mij altijd werd verteld: hou je niet van tequila? Dan heb je nog nooit echt goede geproefd. Trakteer jezelf op het Nederlandse LALA Tequila en zet net als ik je angsten om in prille liefde.