Vanaf bladzijde vier zat ik er totaal erin. Het verhaal. Ik wist op dat punt ook dat ik mijn huishouden, vriend en poezen de dagen erna ging verwaarlozen. Vogeleiland ging open en na een minuut of vijf begon de film in mijn hoofd te spelen. Ik was óók op die plek. Maakte me óók zorgen om Marianne die op haar vijftiende van huis liep om nooit meer iets van zich te laten horen.

Zonder te veel spoilers: de rebelse Marianne gaat vrijwillig mee met een man. En vanaf daar stap je in een film die je tot op de laatste bladzijde bezighoudt. Verteld vanuit verschillende perspectieven, leer je als lezer steeds meer verhaal van Marianne kennen. Je wordt heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, liefde en wreedheid, sympathie en antipathie. Het enige wat je nog wilt is dat de WAARHEID boven water komt. Ugh Marion, you did it again. Meesterwerk. Knal ‘m hierrrr in je mandje.