Tsja… Die persconferentie

Waar ik vroeger coronanieuws vrat, merk ik nu een zekere terughoudendheid. Ik hoef niet elke komma te weten omdat het me niets brengt. En ik heb er ook geen invloed op, dat frustreert. Dus ik lees de krant, kijk het nieuws, maar verkleefd aan mijn telefoon zitten om elke update van RTL Nieuws als eerste te weten, neuh. Toch heeft de persconferentie altijd een beetje een magisch randje. Ik vergelijk het vaak met Tyra’s Letter bij America’s Next Top Model: van hogerhand komt een opdracht of een taakje. Al zijn we blijkbaar een beetje klaar met het uitvoeren van het taakje, gezien de collectieve buitenfeesten die plaatsvonden in de sneeuw en op het strand.

Weet je, ik heb makkelijk praten. Ik heb leuk werk dat ik overal kan doen, ik heb geen baas die zeven keer per dag wil zoomen terwijl er drie kinderen om me heen mekkeren, en ik heb een relatie, dus die avondklok  pak ik ook nog wel even mee. Natuurlijk mis ik mijn vriendinnen, uitgaan, samen eten, lange tafels, maar ik denk vooral aan een vriend van me die wijn levert aan restaurants. Al bijna een jaar geen omzet. Of aan die leuke kapster die geen cent heeft gekregen en niets mag doen. Of aan die tatoeëerder waarover Eva Hoeke laatst schreef. Hij mocht niet werken, maar toen hij een nieuwe vergunning (à vierhonderd euro) moest aanvragen, mocht hij wel iemand tatoeëren om te laten zien dat hij het heus kan. Afijn, corona maakt meer kapot dan ons lief is. Aan de boven- en aan de onderkant. En als de ministers zelf nou het perfecte voorbeeld geven, zou het allemaal wat geloofwaardiger zijn. Maar Grapperhaus trouwt gewoon in het hart van de ellende en knuffelt er op los, Hugo de Jonge poseert in de supermarkt voor de foto en trekt zijn mondkapje dan even naar beneden en Wopke Hoekstra gaat heerlijk schaatsen met Sven Kramer op een doordeweekse donderdag terwijl het land in de fik staat en de sportscholen dicht blijven.

Alleen Mark Rutte lijkt de toets der onfeilbaarheid te hebben doorstaan. Ik denk dat de regering ons moet behandelen zoals je een adolescent aan het einde van de puberteit benadert. Geef de ander de dubbele v: vrijheid en verantwoordelijkheid. Als we het niet aankunnen, kun je dat ventiel altijd weer dichtdraaien. Maar geef het volk nu de mogelijkheid om te laten zien dat we het ook kunnen. We kennen de keerzijde, dus er is ons alles aan gelegen om het, binnen de richtlijnen, op een goede manier vorm te geven. En wie weet kunnen we jullie dan over een paar maanden een fysiek schouderklopje geven. Want dat hebben jullie, ondanks knuffel, schaats- en mondkap-verzaking, zeker wel verdiend.