Vraagschaamte: dat je niet durft te vragen of iemand getest is

Bij de begroeting hoorde ik al iets nasaals bij de vrouw. Dat is niks nieuws trouwens, ik heb een oor voor elke minuscule afwijking in stemgeluid. Maar ik dacht nog: ik hoor het vast verkeerd, verkouden zijn doe je niet in het openbaar. Tót ik me installeerde voor de afspraak en ik elke tien seconden getrakteerd werd op een klein snufje. Ik begon wat te schuiven op mijn stoel, terwijl zich een innerlijke strijd afspeelde. Wel vragen of ze getest is, niet vragen of ze getest is? Wel vragen of ze getest is, niet vragen of ze getest is?

Ik maak dat soort dingen stukken ingewikkelder dan ze zijn. Ieder normaal mens zou metéén roepen: je hebt toch wel even een PCR gepakt vanmorgen? Maar ik niet. Nee, ik speel eerst elk denkbaar scenario mogelijk af in mijn hoofd. Wat het allemaal stukken lastiger maakt, kan ik je vertellen.

Allereerst wil ik het niet vragen, want stel nou dat je iemand te pakken hebt die er een compleet andere denkwijze dan jij op nahoudt? Wat kan, want dat mag in ons land. Dan zit je niet alleen met een sniffende en snotterende gesprekspartner, maar heb je ook nog een coronadiscussie te pakken. En we weten allemaal dat de consumptie in gesprekken toeneemt als de emoties oplopen, wat je in een verkouden geval al helemaal niet wilt.

Ten tweede voelt vragen naar een negatieve test toch een beetje als wantrouwen. Een persoonlijke aanval. Je bent toch wel snugger genoeg om even een test te doen als je verkouden bent, hè? En ik ben een énorm conflictvermijdend type, waardoor ik dat graag en vaak uit de weg ga, zeker als het te ontwijken valt.

Maar ondertussen zat ik nog steeds bij elke ophaal van de neus, hoe zacht ook, te schuiven op mijn stoel. Ik wist niet dat het bestond, maar ik had vraagschaamte. Net als dat je in de eerste weken van corona wandelschaamte, bezoekschaamte en uiteindelijk zelfs vakantieschaamte had. Het zou tijd zijn dat we een nieuwe vorm van schaamte kregen, die ik dus flink te pakken had.

Godzijdank vroeg iemand anders of de snotterende vrouw wel een testje gedaan had, wat natuurlijk gewoon zo was. Hebben mijn vraagschaamte en ik ons al die tijd voor niks zorgen gemaakt.