Waarom Carrie Bradshaw het verschrikkelijkste personage ooit is

Yes, ik weet het: Sex and the City is een beetje heilig. Qua setting (New York is áltijd genieten), mode en natuurlijk alle mannen en de vrouwen zelf. Maar ik ben bijvoorbeeld niet mega enthousiast over die reboot, om de voor de hand liggende reden dat Samantha niet meedoet en omdat dat dus betekent dat Carrie nóg meer in het middelpunt zal staan. En dat is toch niet wat we willen?

Want eerlijk: ik heb twee jaar geleden de serie proberen terug te kijken en het ging gewoon niet. Wát een verschrikking is dat mens. Dan maar de film proberen, deel 2 stond namelijk op Netflix. Ging. Ook. Niet. Wat een egoïstische, verwend, oppervlakkig en ronduit walgelijk persoon is die Carrie. Nu kan ik serieus een heel boek schrijven over dingen die er mis zijn met de tweede SATC-film, maar dat zal ik jullie besparen. Nee, het gaat nu even over Carrie en omdat het een fictief persoon is, kunnen we die best wel afbranden op een niet heul aardige manier, toch? Komt-ie.

1. Ze was zó’n slechte vriendin voor haar omgeving
Hier kan ik serieus ook een boekwerk over schrijven, maar ik zal het kort houden. Voor geen van haar vrienden was ze nou echt een topvriendin. Uiteindelijk draaide alles om Carrie zelf. Miranda wil abortus laten plegen? Laat het maar aan Carrie over om de aankomende dagen alléén maar om haar te laten draaien en haar eigen abortus van weleer. Hoezo moet je er voor je vriendin zijn? Sowieso had Miranda het zwaar te verduren met zo’n vriendin als Carrie, want toen zij na er na haar bevalling nogal doorheen zat was dat totaal niet boeiend, want Carrie moest en zou het hebben over een ex-vriendin van Aiden die haar in het toilet niet zo aardig aankeek. Pfff. En die arme Charlotte ook trouwens, die de wind van voren kreeg toen ze Carrie geen geld wilde lenen om een huis te kopen. Hoe dúrft ze, die Charlotte?

2. Ze gedroeg zich nooit als een verantwoordelijke volwassene
Niet dat ik me nou echt een volwassen dertiger voel hoor, en ik ben helemaal een voorstander van het idee dat je zo jong bent als je je voelt en dat volwassen zijn niet echt bestaat, maar er zijn grenzen. Je hebt je vaste lasten die je moet betalen en ondertussen koopt ze voor tienduizenden euro aan schoenen. En dan verontwaardigd zijn dat je geen aanbetaling voor je huis kan fixen (en dus boos worden op Charlotte als zij niet je persoonlijke bank wil zijn).

3. Ze behandelde de mannen om haar heen als stront
Justice for Aiden. In de serie dan, want wat behandelde ze hém slecht. Hem continu belachelijk maken (over het huis dat hij zelf had gemaakt; wat heb jij gedaan in de tussentijd, Carrie?), vreemdgaan, hem terug willen en dan weer dumpen. Bah, bah, bah.

4. Ze was allesbehalve open-minded
En dan ben je sekscolumnist, hè. Oké, tuurlijk: het waren toen andere tijden. Maar really: een sekscolumnist die van mening is dat biseksualiteit niet bestaat? Een sekscolumnist die Samantha continu belachelijk maakt om haar seksuele escapades en ondertussen wel zelf affaires hebben waar dan niemand wat mag van vinden, waar haar vriendinnen haar daarin ook nog steunen? Ze kunnen echter niet hetzelfde terugverwachten. Zo kortzichtig allemaal, net als toen Samantha in de eerste film wat was aangekomen en Carrie daar natuurlijk weer van álles van moest vinden. Oh, en laten we niet vergeten dat ze therapie iets vindt voor mensen die ‘hun eigen problemen niet kunnen oplossen’.

PS. Ik vind haar manier van praten ook zó irritant. Dat verzuchtende maniertje. Maar ik weet ook dat dat geen gegronde reden is om iemand niet te mogen. Maar ik wil het er toch wel even bij vermelden, want zo erg zit het me ook wel weer dwars.