Wat je als vrouw van Nancy Pelosi kan leren

Vannacht is Nancy Pelosi, in prachtig colbert met matching mondkapje, herkozen tot voorzitter van het Amerikaanse congres. Nog 16 dagen is ze de machtigste vrouw van de Amerikaanse politiek. Vanaf 20 januari moet ze de eerste plaats afstaan aan Kamala Harris, die vicepresident wordt, maar iets zegt me dat Pelosi dat met liefde doet want als iemand het omarmt om vrouwen op vooraanstaande posities te hebben, dan is zij het wel.

Mensen spreken vaak over de vader van Pelosi omdat hij actief was in de politiek, maar het is vooral haar moeder die haar vormde. Haar moeder die rechten wilde studeren, die veilingmeester wilde worden, haar moeder die een beautyproduct had ontwikkeld en dat op de markt wilde brengen en daarvoor alleen een handtekening van haar man nodig had. Die ze niet kreeg.

Ook Nancy Pelosi wilde rechten studeren en mocht het niet. Ze kreeg kinderen en deed vrijwilligerswerk. De kinderwagen duwend deelde ze pamfletten uit. Ze werkte zo hard dat uiteindelijk de burgemeester van San Francisco, Joseph Alioto, haar bijna dwong tot het accepteren van een baan. Ze wimpelde het af, laat-mij-maar-vrijwilligerswerk-doen, maar hij bleef aandringen. Iemand met haar inzet en ambitie verdiende het ook om beslissingsbevoegd te zijn. Op den duur ging ze er zelf in geloven en zei ze ‘ja’.

Toen Pelosi in het Amerikaanse congres kwam werken was er geen wc voor vrouwen en het duurde jaren voordat vrouwen er een broek mochten dragen. Al had Pelosi de broek natuurlijk al lang aan.

Inmiddels is ze 80 en heeft ze haar niet-werkende jaren aan het begin van haar leven er gewoon aan het eind achteraan geplakt. Niet een beetje golfen en bij de lunch je eerste cocktail bestellen, maar gewoon werken, werken, werken.

Even nog wat lekkere uitspraken van La Pelosi.

Toen ze veel kritiek kreeg vanuit haar eigen partij:
“I think I’m worth the trouble.”

Toen mensen vonden dat ze zichzelf te veel op de borst zou kloppen:
“Self-promotion is a terrible thing, but evidently someone has to do it.”

Een laatste les voorlopig van de kleine grote vrouw: deel anderen in je succes, neem niet overal de credits voor maar gun ieder zijn applaus. Dat maakt haar geliefd (niet bij iedereen want ze miste wel vijf democratische stemmen) en daarmee creëert ze veel goodwill.

Meer Pelosi? Bijvoorbeeld over haar eigen wijngaard en haar miljoenen?