Wel filmen en niet helpen, hoe kán je?

Een woensdagavond in Philadelphia in Amerika. Een vrouw neemt de metro, misschien naar huis of wie weet gaat ze naar een vriendin. Waarschijnlijk is ze zelfs een beetje opgelucht dat ze niet alleen in de metro zit, kan ik me indenken. Het is fijn om ‘s avonds laat niet alleen te reizen. Tót ze belaagd wordt door een 35-jarige man en níemand ingrijpt. De vrouw in Philadelphia werd 40 minuten lastiggevallen en acht minuten verkracht blijkt uit bewakingsbeelden. Geen enkele passagier belt 911 of doet iets. Wat ze wel doen? Alles filmen. Op dit soort momenten verlies je gewoon even al het vertrouwen in de wereld.

Zijn we op een punt gekomen dat we niet ingrijpen maar wel filmen? Sensatie boven menselijkheid? Deze vrouw is een dochter, misschien een zus, wie weet een moeder, een mens van vlees en bloed. Zoals jij en ik. Al die medepassagiers in die wagon kennen zo’n vrouw. Ze drinken koffie met haar, werken met haar samen en wie weet schuiven ze aan dezelfde tafel met kerst. Wat nou als ze het zelf waren óf een geliefde van heb en niemand ingreep? Maar mensen waren wel in staat om er een video van te maken.

Je ziet voor je ogen iets gebeuren wat niet kan, iets wat deze vrouw de rest van haar leven met zich meedraagt. Wat zeg ik? Als deze vrouw het vertrouwen in de medemens niet compleet is kwijtgeraakt die avond, dan dank ik God op mijn blote knieën. Ik zou het namelijk volledig begrijpen. Na 40 minuten stapte een nieuwe passagier in de metro. De reiziger zag meteen dat er iets niet klopte en belde de politie. Het was dus niet de vraag óf er iets aan de hand was, blijkt wel.

90 procent van de Nederlanders vindt het trouwens ongepast om te filmen bij een ongeluk of incident, wijst onderzoek van het Rode Kruis uit. Toch grijpt bijna niemand in als het gebeurt. Ik kan me alleen maar afvragen waarom je geen hulp inschakelt, als je blijkbaar wel op record kan drukken. Hoe kún je?

De politie van Philadelphia onderzoekt of ze de medepassagiers van de vrouw kunnen vervolgen.