Elke dag alles uit jezelf halen is heel slecht voor je

Stel je voor dat je vanavond op het terras kan hangen, alsof je morgen niet hoeft te werken. Wát een genot zou dat zijn. Alleen heb je vast één of andere meeting die een e-mail zou kunnen zijn of een zelfopgelegde deadline. De kans dat je het bij één rosé houdt en op tijd afrekent is goed, maar de wetenschap zegt nu dat je dat juist niet moet doen. Bestel een fles en als mensen morgen lopen te piepen zeg je gewoon: de wetenschap made me do it.

Zelfdiscipline heeft een bijna heilige status, schrijft journalist Annemiek Leclaire in Psychologie Magazine. En dat herken ik wel. Ik maak elke week een planning van wat ik per dag moet doen en als ik me daar niet al te best aan houd, dan schuurt dat een beetje. Ook al probeer ik het soms wel lekker op z’n beloop te laten, diep vanbinnen voelt het alsof ik spijbel.

Elke doordeweekse dag gaat mijn wekker om zes uur af in de vorm van wat melodieus pianogepingel. Klokslag tien over zes heb ik geplast, water gedronken en zak ik op mijn meditatiekussen. Na twintig minuten naar mijn eigen ademhaling te luisteren spring ik onder de douche. Tandenpoetsen, scheermesje waar nodig en even soppen. Om zeven uur zit ik aan mijn ontbijt met een shake, glas water en zwarte koffie. Daarna krabbel ik óf wat van me af in een dagboek óf ik begin met werken. Het is dan half acht ’s ochtends. Daar begint het grote moeten pas echt, in de vorm van wat ik per dag wil afvinken.

He-le-maal niet goed voor je, zegt de wetenschap. Je moet de boel af en toe juist eens lekker in het honderd laten lopen. Wait, what? Dit klinkt eigenlijk wel als iets waar ik héél goed in zou kunnen zijn. Een beetje schijt hebben aan die deadline, met een boek in de zon in slaap vallen, plotseling een weekendje weggaan ín de werkweek.

Het zit zo. Als je tegenwoordig iets bereikt, dan heb je dat zélf gedaan. Vroeger moest je het namelijk veel meer hebben van je afkomst. Maar als je nu dus niks, nakkes, nadajoor bereikt, dan ligt dat óók aan jou. Dat klinkt best zwaar en dat is het ook. Vooral als je bedenkt dat die zelfdiscipline zo ongeveer het hoogst haalbare in een karakter is.

Mijn moeder zei vroeger al dat alles waar ‘te’ voor staat slecht voor je is. De wetenschap bewijst nu dat dit ook geldt voor zelfdiscipline. Je moet juist op een doordeweekse dag tot diep in de nacht gaan stappen, ook als je kind om zes uur begint te huilen. Of je eten terug in de ijskast leggen en besluiten een pokébowl voor in het park te halen. Al die verplichte sores komen later wel weer. Het is juist ontzettend gezond om af en toe aan je impulsen toe te geven, dat is goed voor je eigen behoeftes. En wie dát onder de knie heeft weet veel beter grenzen aan te geven, terwijl mensen met bakken zelfdiscipline daar nog wel eens overheen gaan en ver, ver, ver daar voorbij.

Bron: Psychologie Magazine