Zijn we Meiland-moe?

Ik schrijf dit stuk met een beetje een balletje in het buikje want het is niet leuk om je lievelingen af te vallen. En geloof me: ik houd van de Meilandjes. Ik was een early adopter waar het de Meilandjes betreft. Kijken naar de Meilandjes tijdens de lockdown was het beste en, naast wijn en chocola, het enige antidepressivum voorhanden. Martien bedolven onder de sjaals zien zagen, tegels zien sjouwen of honden tot de orde proberen te roepen onder meewarend geschud van Erika en gekreun en gezucht van Maxime… Daar kan weinig tegenop.

De Meiland-machine draait overuren. We zien ze niet een maar twee keer in de week, er is en boek, er was een column, er waren andere tv-programma’s die Martien presenteerde en met de terugkeer van de Meilandjes naar Nederland hadden we ineens een bereikbaar bedevaartsoord. We deden een dagje naar het Oosten en nu doen we even Noordwijk. Zoeken naar de villa van de familie en shoppen bij Montana in de hoop een glimp van Martien op te vangen toe.

Aan al het goede komt een eind, ook aan de Meiland-devotie. Omdat de familie, begrijpelijk, geen zin meer heeft om te sjouwen en te sjorren in de hoop een oud kasteel in het gareel te krijgen en gasten te ontvangen duiken ze op een veel vruchtbaarder melkkoe: zichzelf. Dus waar het programma vroeger een natuurlijke queeste had (het opknappen van het kasteel en het ombouwen tot een volwaardig bed & breakfast) zien we nu vooral… Tsja, wat eigenlijk. De Meiland-machine dus. We zien ze hollend van radio-interview naar overleg met de schrijver van hun boek. We zien Erika klagen over de miljoenenvilla (‘Ik zit daar toch een beetje in de kelder met een laminaatvloer’), we zien Chanel-zonnebrillen, Range Rovers en fonkelnieuwe MINI’s. Het is ze gegund, enorm. Maar, hoe vreselijk misschien ook, echt spannend om naar te kijken is het niet. Ik mis het doel, het afzien, het echt verdiende glas (of de fles) wijn aan het einde van een dag waar alles misging.

Om de leegte op te vullen laten de makers ons het maken van de Meiland-missie zien. Nog even en ik zit te kijken naar het monteren van de volgende aflevering. Of dat ik de Meilandjes zie kijken naar hun eigen aflevering. Mijn bescheiden advies? Even lekker een mediapauze inlassen, genieten van de baby, een huis opzoeken waar niemand jullie kan vinden en ons daarna jullie laten zoeken. De Jacht op de Meilandjes. En als we jullie gevonden hebben drinken we samen een glas. En nemen we een selfie samen. Want daar zal Martien tegen die tijd wel naar snakken.