And Just Like That… wil ik er liever niet meer over praten

Driewerf hoera, want HBO Max is ein-de-lijk in Nederland te zien. Dat betekent dat we nu via legale manieren de reboot van Gossip Girl kunnen kijken én And Just Like That, de reboot van Sex and the City. En veel meer trouwens, zo heb ik afgelopen weekend een marathon Pretty Little Liars gehouden: was te gek. Ik had het ook nodig, want daarvoor had ik al And Just Like That uitgekeken en daar moet ik het toch even met je over hebben. Volgens mij is iedereen wel bekend met het concept hatewatchen, maar daar viel dit niet eens meer onder; op een gegeven moment was alleen de ‘hate’ nog over.

Waarschuwing: spoilers incoming

Deze serie zit namelijk gewoon echt niet goed in elkaar. Waar we genoten in de originele serie van vier vrijgezelle vrouwen die hun allerbeste leven ooit leidden in New York City, kon het natuurlijk niet anders dan dat ook zij ouder zijn geworden. Volwassen. Met gezinnen, kinderen, dat soort dingen. Maar waar we bij het origineel zo genoten van elke persoonlijkheid, is daar niets meer van over bij And Just Like That.

Natuurlijk is Kim Cattrall een groot gemis, en, zo blijkt nu al helemaal, Samantha droeg wel een beetje de show. Maar het allerergste nog vind ik wat ze met Miranda hebben gedaan. Er is helemaal niets over van de vrouw die zij was en werd in Sex and the City, met natuurlijk als allergrootste doorn in het oog haar affaire met de non-binaire Che Diaz. Miranda gaat vreemd, wetende dat het haar compleet gebroken heeft toen Steve hetzelfde deed in de eerste film van Sex and the City.

Niet alleen schijnt ze dat helemaal vergeten te zijn; ze heeft er zelf precies núl problemen mee om glashard tegen haar man te liegen. Geen enkel moment van spijt, angst of verdriet zien we bij haar. Het moment waarop ze tegen Steve zegt een scheiding te willen lijkt een moment van pure opluchting, totaal onverschillig als het gaat over het feit dat ze zijn leven op z’n kop zet; het gaat haar alleen om de liefde tussen haar en Che en daarvoor lijkt alles te moeten wijken. Miranda, die ooit zo ambitieus was, geeft een gigantisch goede en belangrijke stage op om halsoverkop naar LA te vertrekken en daar Che te vergezellen. Dat is zelfs zo belangrijk dat ze haar beste vriendin Carrie niet kan steunen tijdens het verstrooien van de as van haar overleden man. Even een geheugensteuntje: toen Carrie halsoverkop met haar Russische vlam naar Parijs verhuisde, viel dat bij Miranda niet per se in goede aarde (understatement). Maar ook dat lijkt Miranda, net als al haar normen en waarden, te hebben achtergelaten in Sex and the City.

Dan wil ik het ook nog even hebben over wat ze met Steve hebben gedaan. De acteur zelf is open over zijn gehoorapparaat; hij vreest daardoor minder rollen te zullen krijgen. Dat Steve in And Just Like That dus zo goed als doof lijkt te zijn, heeft hier alles mee te maken. Maar waarom op deze manier? Waarom gaat een gehoorapparaat blijkbaar gepaard met het zijn van een zielige, bijna hulpeloze man die geen enkele vorm van eigenwaarde meer lijkt te hebben?

Dat Sex and the City een volledig witte show was (zelfs voor die tijd al), dat valt natuurlijk niet te ontkennen. Dat ze dat bij de reboot zouden aanpakken en veranderen kunnen we alleen maar toejuichen en dat is ook volledig terecht. Maar… De manier waarop? Het lijkt wel alsof de makers een lijstje hebben opgesteld en dat stapsgewijs hebben afgevinkt om zo inclusief mogelijk te zijn.

Zo kreeg elk van de drie personages wel iets toegewezen: de dochter van Charlotte, Rose, gaf aan genderfluïde te zijn en voortaan als Rock door het leven te gaan. Dat bleek later ook de volledige verhaallijn rondom Rock te zijn; de enige karaktereigenschap die we hebben gezien is dat Rock genderfluïde is — behoorlijk eendimensionaal. Wat ik pijnlijk vond om te zien was de realisatie van Charlotte dat ze te weinig zwarte vrienden in haar vriendengroep heeft en daarom maar willekeurige zwarte mensen ging benaderen om naar het etentje van haar en haar vrienden te laten komen. Voor meer diversiteit ben ik hélemaal, maar waarom moet het op zo’n rare, onoprechte en vooral ongemakkelijke manier?

De nieuwe liefde van Miranda, Che, die ook nog eens de baas was van Carrie bij hun podcast, werd de inclusieve ‘sidekick’ van Miranda. Che is een stand-up comedian die, voor zover wij hebben gezien, alleen maar grappen kan maken over vrouwen laten klaarkomen. Het enige moment dat we iets van haar persoonlijkheid zien, iets van verdere emotie, is het moment waarop ze er achterkomt dat Miranda nog getrouwd blijkt te zijn; iets wat zij absoluut niet goedkeurt. Maar ook dit blijkt uiteindelijk niet eens een hobbeltje te zijn geweest in hun relatie.

Carrie krijgt Seema als sidekick, een powervrouw die makelaar is. Eerlijk: ik vond haar van alle veel te opzichtige sidekicks de leukste; van haar had ik graag meer gezien.

Gemiste kans, vind ik. Waar And Just Like That juist een serie had kunnen zijn over het ouder worden en het ‘echte’ leven laten zien zagen we niets van dat. Carrie had even last van haar heup maar ook dat bleek *godzijdank* een aangeboren afwijking te zijn en had dus niets te maken met haar lichaam dat tekenen van ouder worden vertoont. In plaats daarvan werden we getrakteerd op een scène van een Carrie die in haar bed plast omdat ze Miranda niet durft te storen, die op dat moment in haar keuken een exploderend orgasme krijgt door de vingers van Che. I wish I was joking.

And Just Like That… Ga ik stug volhouden dat Sex and the City voorgoed ophield bij de (ook al behoorlijk problematische) tweede film.

Beeld: by Craig Blankenhorn/HBO Max