Beste bondskanselier Olaf Scholz,

Ik moet zeggen dat ik geen Obama-achtige sensatie voelde toen u op 8 december tot de nieuwe bondskanselier werd gekroond. Het kwam allemaal wat gedegen en weinig kleurrijk over. U studeerde rechten, groeide op in Hamburg en werkt al jaren voor de SPD, net als uw vrouw. Er waren geen kinderen met levensverhalen die me dichter bij u brachten zoals bijvoorbeeld bij Joe Biden het geval is. Het spannendste wat ik over u kon vinden was dat men u ‘Scholzomat’ noemde omdat u een wat robotachtige manier van communiceren zou hebben.

Maar daar staat u nu. De man die de grote schoenen van Angela Merkel moest vullen. Met een rug rechter dan een waterpas,  wist u dat u nu moest handelen. ‘Dit is een keerpunt in de geschiedenis. De wereld is niet meer zoals voorheen.’ En daar draaide u de duim omhoog naar het besluit om 100 miljard in defensie te investeren en levert u 1000 antitankwagens en 500 luchtraketten aan Oekraïne. Bijzonder, omdat uw Duitsland zich na de Tweede Wereldoorlog altijd een beetje gedeisd hield waar het bemoeienis met andere oorlogen betrof. Maar nu wil u ingrijpen. Juist u. Niet alleen omdat u een groot en machtig land bestuurt, maar vooral omdat u een verantwoordelijkheid heeft als het gaat om onze vrede. ‘De aanval op Oekraïne bedreigt onze gezamenlijke, naoorlogse orde.’

De rug werd gerecht, de vuist gebald. Laat ze u maar Scholzomat noemen, we weten nu dat achter dat robotachtige voorkomen een groot hart zit.

Dankuwel.