Chateau Bijstand is eigenlijk walgelijk

Armoedeporno noemde Arjen Lubach het gisteren. Hij had het over de programma’s Steenrijk Straatarm, waarbij de betergestelden der aarde hun reservaatje verlaten en de armen kunnen zien hoe het ook had gekund in het leven. Vooral het lachen om hoe de ‘paupers’ zich houden bij het pellen van een grote gamba, het ontleden van een kreeft of het slurpen van een oester levert standaard goed teasermateriaal op. Briljant was zijn grap over de Roelvinkjes die van vijftig euro moesten rondkomen (‘Voor elk Vinkje een tientje’) en die na een week op een drafje naar de limo renden die klaarstond om hen ‘naar hun oude wereldje’ te brengen. Lubach noemde dat armoede kan leiden tot een daling van je IQ en dat daar bij de Roelvinkjes, tja, nou niet echt bijzonder veel rek zat. Verder ging het over het fragment waarin  Dave (of Donny, daar wil ik vanaf zijn), hinkstapspringt over het woord ‘impulsaankopen’.

Afijn. Maandag beginnen de Meilandjes met sequentie 37 van het grote grabbelen. Dit keer heet het Chateau Bijstand, waarbij de Meilandjes rond moeten komen van – juist – een bijstandsuitkering. Na een aflevering of zes van ‘oh, wat erg’, achttien dozen Canei-wijn, 37 ‘och meid, wat erg’ en 39 openvallende monden van verbazing en ik gok 7 beschouwende betogen van Erika gaan ze weer terug naar hun Noordwijkse villa. Wie weet is die inmiddels verkocht. Gemiddeld zouden de Meilandjes zo’n 50.000 euro per aflevering krijgen. Hoe geweldig zou het zijn als ze hun gehele gage geven aan echte bijstandsmoeders? Dat is eigenlijk de enige legitimatie die deze armoedeporno (heerlijk woord, Arjen) nog een beetje kan rechtvaardigen.