De week van May

Met jullie welbevinden begin ik mijn week bij vorige week donderdag omdat ik toen naar Carré zoefde om na twee jaar wachten (ik herhaal: twee jaar wachten) mijn geliefde Igone te zien dansen. Daar kon Igone zelf overigens niets aan doen, maar onze grote vriendin Corrie Covid des te meer. Zoals dat soms gaat op avonden met een gouden randje verliep ook hier alles met een zucht wind in de rug. Parkeerplaats voor het Amstel Hotel, leukste gezelschap in de vorm van mijn pilatesinstructrice Olga-Isabelle en een weliswaar hoog maar toch perfect plekje op het balkon.

Een stevig staaltje girlpower was het. Ontslag nemen bij het Nationale Ballet en op eigen naam, op je 43ste, zelf Carré vier avonden uitverkocht krijgen. Het publiek was uitzinnig. En terecht. Los van Igone, die natuurlijk in alle opzichten van de buitencategorie is, wil ik toch even stilstaan bij haar geliefde Thijs, die de avond aan elkaar praatte. Alleen al met deze laatste zin doe ik hem tekort want hij schakelde van zacht naar over the top naar krachtig, liefdevol en informatief in één ademtocht. Het was alsof je bij een vertrouwd familielid op bezoek komt en er om het je nog meer naar de zin te maken een kruik onder je voeten werd gelegd. Die kruik, dat was Thijs.

Verder was daar natuurlijk Igone, haar Oekraïense vrienden, hartsgezel Chantal Janzen die danste en zong met weer een andere vriendin uit het zuiden: Wende Snijders. Los van dat ik wil weten wie de personal trainer van Wende is (‘That girl is fit, May,’ fluisterde mijn pilatesjuf), wil ik dat mijn volgende theaterbezoek iets met Wende is. Het was zo’n avond die je optilde en maakte dat ik de volgende dag nog soepeltjes richting mijn eigen spagaatje zakte tijdens de reformer pilatesles.

Het weekend was er een waar ik spiritueel ook in een spagaat naartoe bewoog. Mijn dochter vierde haar tiende verjaardag. Aan de ene kant een feest en aan de andere kant… Een klus. Alle meisjes van de klas mochten komen en vooruit, ook nog twee strandvriendinnen. Oh, en wil er zaterdag en zondag nog iemand slapen? Tuurlijk joh, geen probleem. Als het dan zondagavond is en we met een glas wijn naar Max Verstappen zitten te kijken heb je meer behoefte aan weekend dan aan het begin van de werkweek.

Die viel overigens in alle opzichten anders. De wifi op kantoor was kapot dus iedereen maakte een U-bocht naar huis. Daar tikte ik het eelt op de vingers zodat ik ’s avonds kon borrelen bij onze nieuwe buren.

Dinsdag toetste ik Huissen in op Google Maps. We gaan onze keuken verbouwen en er was een aantal  ‘slaps’ (Ik krijg er een heel nieuwe vocabulaire bij) kwartsiet (soort marmer maar dan sterker) uit Italië gearriveerd. Alsof ik naar een nest puppy’s ging kijken, zo voelde het een beetje. Het leuke aan lang in de auto zitten is dat je tijd hebt om eens een podcast te beluisteren (ik luisterde naar Daphne op Donderdag in gesprek met Claudia Straatmans) en dat je zomaar ineens een kraampje tegenkomt waar je aardbeien en kersen kunt kopen. Ik waande me in het buitenland.

Woensdag begon met een opengeklapte laptop en vloeide in het vaste ritueel van jongste meisje naar de manege brengen. Daarna nam ik drie meisjes mee uit lunchen en shopten we nog iets bij Joe & Brown aan de Zandvoortselaan (ze hebben uitverkoop dus ik zou zeggen: gaat heen). Zodra Flo kwam voorrijden stond ik met draaiende motor klaar om naar het strand te rijden. Even een duikje, daarna een pizzaatje en heerlijk chillen.

En toen was het alweer donderdag. Ik begon met heel snel de winterjassen naar zolder duwen (ik krijg het al warm als ik naar ze kijk), daarna schrijven, sporten en lekker naar kantoor gaan. Even iedereen weer zien, de pakjes openmaken. De leukste was een doos met twee flessen van The Good Wine; daar weet ik deze dagen wel raad mee.

Ik wens jou een heerlijk weekend.

Liefs,
May