Editor’s Diary: May-Britt

De laatste week voor de vakantie is altijd een estafette en het lukt me nooit om alle hordes te nemen. Dus maak ik keuzes. Wat met watervaste stift in de agenda staat is Leco. Ondanks de nieuwe shampoo van Sisley (die echt zeldzaam goed is) is er geen beweging meer in te krijgen. Ja, een neerwaartse, maar verder niet. Bel heeft haar boeken en kluissleutel al ingeleverd dus die gaat gezellig met me mee. Leco is niet alleen de beste kapper van het land, ook de gezelligste en meest inspirerende met de leukste clientèle.

Dus terwijl de een haar kleur laat intrekken, wordt de ander geknipt en vertelt de derde wat haar wensen zijn. Over mijn haar heeft Leco al een kleine brainstorm met zichzelf gehouden. Hij voelt een bob. Leontine heeft hem nu ook en hij voelt dat ook bij mij. Ik lach naar Bel en vertel dat ik niets te zeggen heb bij de maestro. “Je hebt wel wat te vertellen, maar ik luister niet.” En dat is maar goed ook, want Leco wappert me elke keer uit mijn comfortzone. Ik verlaat het pand met een kekke bob, pak nog even door met een zonnebril (de vorige heb ik  op een terras in Parijs alten liggen na teveel gezelligheid en bovendien was het licht en zonnig  toen ik kwam en donker toen ik wegging, dus ja dan vergeet een mens zijn zonnebril) en stuur een foto naar mijn lief. Anna. Schrijft hij terug en inderdaad; de vergelijking met de hoofdredacteur van Vogue US is daar, al hoop ik dat ik iets gezelliger ben.

Donderdag is de uitstuif op de basisschool van Igoné, mijn jongste. Met een toren watermeloenstukken loop ik naar de picknickplek waar ze haar laatste lunch van dit schooljaar zal hebben. Ik kijk op mijn horloge en denk dat ik het net redt: de jaarlijske speech van meester Ad, de directeur die na zoveel jaren met pensioen gaat. Tijdens het lied voor meester Gidon (ook een favoriet die de school gaat verlaten) glippen we weg. New York wacht op ons. We pakken koffers en Belize en zoeven naar Schiphol. Daar had ik het ongelooflijke genoegen om van de VIP-service gebruik te mogen maken. Als je ooit echt zorgeloos wil vliegen en je wilt voelen als de koningin (zij doet dit namelijk ook), trakteer jezelf dan hierop. Het is de hemel op aarde. Wel prijzig, maar niet duur als je je bedenkt wat je allemaal krijgt en hoeveel tijd het je oplevert. We hoefden voor New York, maar anderhalf uur van tevoren aanwezig te zijn. Toch weer drie uren gewonnen waarin je nuttige dingen had kunnen doen.

New York

Na heel lang zoeken kozen we voor Park Land, een hotel aan Central Park South. Voor Belize is het de eerste keer in New York en zelf vond ik het geweldig om dan in Midtown te zitten, tussen de wolkenkrabbers en op spuugafstand van Broadway en Times Square, wetend dat de Late Night Shows om de hoek worden opgenomen, dat Alicia Keys volgende week in Radio City Hall staat waar jij vandaag met je koffietje liep en uitkijkend op de Dakota Building waar John Lennon zoveel jaar geleden bruut werd vermoord en waar Yoko nog steeds woont (en Madonna als bewoonster werd afgewezen trouwens, maar dat terzijde). Dat zalige gevoel, dat gunden we haar.

We eten bij Ellen Stardust waar je Amerika maal duizend treft. Milkshakes, burgers, taco’s verdronken onder gesmolten kaas en zingende obers die hopen op een doorbraak een straatje verder.

Als we onze jetlag proberen te overwinnen en op Broadway naar gebodypainte dames kijken die de Amerikaanse vlag op hun billen hebben geschilderd, rijdt er een fietstaxi langs waar – natuurlijk -Alicia Keys door het meegebrachte boxje knalt.

Concrete jungle where dreams are made of
There’s nothing you can’t do

Ik kijk naar ons meisje en zie dat zij het voelt.

Ik wens je een heerlijk weekend,

May