Alles wat je denkt als je een huis verkoopt

‘Ik heb de makelaar gebeld,’ zei ik tegen mijn vriend aan de telefoon. En ineens was het echt. De duizend-en-één klusjes die nog moesten werkten we in een paar weken af, er stond een inmeter voor de deur om de boel in te meten en we vulden een ellenlange lijst van zaken in. Achterlaten, ter overname, blijft. Ons huis gaat te koop, maar dat gaat natuurlijke niet zonder slag of best wel opmerkelijke gedachten in het midden van de nacht.

1. Minimaal één keer per dag (en nacht) neemt de pure paniek me over. Hartslag door het dak, grote neusvleugels van het harde ademen, zweet in mijn handjes. Het is zo’n verrukkelijk huis en kijk die beeldige tuin en dat uitzicht dan. Wáárom ging ik dit ook alweer verkopen? Ik stop. Ik blijf. Niemand die me met twintig paarden weg krijgt. Ik verkoop helemaal niks meer.

2. Ik heb trouwens ook last van verkoopschaamte, dat komt vast doordat we hier niet tot in de oneindigheid blijven wonen. Het weekend voordat de fotograaf kwam durfde ik het pas aan mijn buren te vertellen. Misschien dat we zelfs even dachten over verkopen zonder bord in de tuin. Wat natuurlijk oliedom zou zijn. Het voelt een beetje alsof je de buren afwijst. Wat raar is, want zo goed ken ik de beste mensen nou ook weer niet.

3. Op het briefje van de fotograaf stond dat ik mijn dekbedovertrek moest strijken, dus daar stond ik. Voor het eerst in mijn 35-jarige leven. Te bedenken hoe ik zou zorgen dat mijn vers gestreken eindje niet weer in de kreukels op de grond zou eindigen. Het zweet stond op mijn voorhoofd en nog een paar niet nader te benoemen plekken. En toen ik het bed uiteindelijk opmaakte grijnsde een gekreukeld middenstuk me vrolijk toe. Hoe. Doen. Mensen. Dit? Het hoofdstuk strijken miste duidelijk in mijn opvoeding.

4. En wáár gaan we wonen? Het leek zo’n goed idee om eerst het ene huis van de hand te doen, maar plotseling voelt deze thuisloze situatie toch een petit peu penibel. Iemand nog een paar maanden een huis te leen (tegen betaling natuurlijk) ergens tussen Woerden en Amsterdam vanaf oktober? Slide in m’n DM.
*ademt in en uit in een papieren zakje

5. Bij elk afgevinkt duizend-en-één klusje zeggen mijn vriend en ik tegen elkaar: ‘Dat we dit nu pas doen, hè? Moet je kijken hoe mooi.’ Van elke plint knapt het huis enorm op en begrijpen we nog een beetje minder dat we het zo lang lieten liggen. Ons voornemen: alles afmaken vóór we ergens gaan wonen.

6. Weet je wat ook gek is? Er komen andere mensen in óns huis wonen. Tussen de muren waar ik lach, huil, dans en zelfs hele dagen werk. Ze staan straks met een kop koffie naar mijn uitzicht te kijken, te barbecueën met vrienden in mijn tuin en te koken in mijn keuken (al is die wel aan vervanging toe, nog zo’n los eindje). Ik hoop maar dat ze net zo van deze plek gaan houden als wij doen. Al kán dat gewoon bijna niet anders.

*Hoort in haar hoofd ineens het liedje ‘Should I stay or should I gooohooo’.