8x dingen die je doet als je niet tegen horrorfilms kan

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan en ik kan jullie precies vertellen waarom. Voor het slapen gaan (slechtste idee ooit) heb ik namelijk The Black Phone gezien, die nieuwe horrorfilm van Scott Derrickson. Voor de kenners onder ons: dit is dezelfde regisseur die ooit Sinister heeft gemaakt en ik kan met zekerheid zeggen dat deze net zo gruwelijk is.

Ik kan het zelf bijna niet meer geloven, maar vroeger was ik echt de állergrootste fan van horror. Iedere vrijdag ging ik samen met mijn middelbare mschoolvriendin naar de bioscoop of hielden we filmavondjes thuis om samen naar horrorfilms te kijken. We genoten daar ontzettend van en waren niet alleen doodsbang, maar vooral razend enthousiast. Dat laatste kan ik me dus echt niet meer voorstellen, want ik begrijp tegenwoordig tijdens een horrorfilm absoluut niet wat ik mezelf aandoe. Daar waar ik me vroeger ergerde aan mensen die met hun handen voor hun ogen zaten te kijken – dat vond ik doodzonde van het spannende moment – zat ik gisteravond zelf mijn hoofd voortdurend weg te draaien. Ik kon al die spanning gewoon niet meer aan.

Gaan we soms minder van horror houden naarmate we ouder worden? Ik denk het haast wel. Een horrorfan kan ik mezelf in ieder geval echt níet meer noemen. Onderstaande dingen zullen alle niet-horrorliefhebbers vast en zeker herkennen:

1. Je vraagt jezelf continu af waarom je dit in godsnaam hebt opgezet. Was dit een goed plan? Nee. Doe ik dit echt voor mijn eigen plezier? Nee. Ben ik in blinde paniek? JA.

2. Het liefst zet je de film halverwege af om iets vrolijkers te kijken, maar je móet met je eigen ogen zien hoe deze marteling tot een einde komt.

3. Je begrijpt absoluut niet waarom het slachtoffer zich áltijd richting de moordenaar beweegt. Is er een kelder? Op naar de kelder! Kapotte auto midden in het bos? Hup, laten we de auto uitstappen. Een kidnapper die vanuit een busje om hulp vraagt? Dan kruipen we toch gewoon dat busje in? Het spijt me zeer, maar die personages vragen er echt zelf om.

4. Er is één hele specifieke vraag die de hele film door je hoofd spookt: wat voor een zieke geest heeft dit verhaal bedacht? Wat zegt het over de maker dat hij/zij dit allemaal kan verzinnen? Zou dit betekenen dat de regisseur soms dezelfde soort fratsen uithaalt als de moordenaar in de film? Of daar een diep verlangen naar voelt?

5. Op schrikmomenten ben je er heilig van overtuigd dat al die spanning de nodige impact heeft op je gezondheid. Ben ik na het zien van deze film tien jaar ouder? Ongetwijfeld. Kan dit hartkwalen veroorzaken? Waarschijnlijk wel. Zet ik de film nu dan af om tot rust te komen? Nee, we moeten helaas nog even door.

6. Hoe hard je ook schreeuwt naar het scherm, die personages doen helemaal niets met jouw advies en daar kun je je behoorlijk over opwinden. Ondanks tig waarschuwingen over waar ze naartoe moeten, blijven ze alsmaar de verkeerde kant op gaan. Ze rennen trouwens ook bijna nooit, maar blijven vaak minutenlang naar de moordenaar staren. Waarom doen ze dat in hemelsnaam? Willen ze soms dood?

7. Na het zien van een paranormale horrorfilm ben je als de dood dat je bezit over een (zeer ongewenst) zesde zintuig. Alsjeblieft, laat me geen dingen zien die er niet zijn. Knipperde dat lampje nou? Had ik mijn gordijnen al dicht gedaan? Kortom: je draait volledig door omdat je ineens denkt contact te kunnen maken met een andere wereld. Ronduit vreselijk.

8. Zodra je na afloop eenmaal in bed ligt (en grondig je hele huis hebt gecontroleerd) durf je er absoluut niet meer uit te komen. Nog even plassen? Nee, dat zit er niet meer in. Been uit bed? Absoluut niet, alles blijft onder de dekens, hoe warm het ook is. Tot slot nog een schietgebedje: laat me alsjeblieft niet dromen over deze film.