Waarom je eens in de vijf jaar zes maanden vrij moet nemen

Over zes weken neem ik mijn langste vakantie ooit. Ik ben vier weken en vier dagen vrij. Ik schrijf niet eens een kleine column tussendoor. En heel (héél) misschien laat ik mijn mailbox zelfs wel dicht, al weet ik nog niet zeker of ik dat durf.

Ik vind het een beetje eng, want stel dat ik in die vier weken overbodig blijk te zijn voor mijn fijnste opdrachtgevers? En wat als ik een belangrijke mail over het hoofd zie voor een grote opdracht? In mijn hoofd spelen zich vooral veel stel-datjes en wat-alsjes af. Maar aan de andere kant: stel dat ik gewoon fit en uitgerust weer aan de slag ga na vier weken? En wat als die grote klus ook best in oktober kan? Het is maar net welke kant je die stel-datjes en wat-alsjes op laat gaan.

Hoofdeconoom van ABN AMRO Sandra Phlippen pleit bij Zomergasten voor één keer in de vijf jaar een half jaar niets doen. Dat is nog eens wat anders dan vier weken vakantie. Phlippen: ‘Ik zeg iedere vijf jaar mijn baan op en dan doe ik een half jaar niks. Maar echt niks, ik zoek ook niet naar ander werk.’ Ze doet dit om iets belangrijks uit te vinden, namelijk: als ik niet werk, wie ben ik dan? Ik vind het een goede vraag. Hoe vaak stel jij jezelf aan iemand voor en vertel je meteen wat voor werk je doet? We hebben de neiging om onze baan te worden, wat best opmerkelijk is.

Vorig jaar werkte ik twee maanden remote vanuit Griekenland, dat moet je trouwens vooral niet verwarren met vakantie. Ik zette heel vroege wekkers, nam een ochtendduik en kroop van vroeg tot de (late) lunch achter mijn laptop. Zo maakte ik zeker zes uur per dag, maar je weet wat ze zeggen: in Scandinavië proppen ze een hele werkdag in die zes uur. Ik durf te beweren dat dit mij ook lukte. Het vooruitzicht van lunchen aan het strand werkt enorm motiverend. Het grappige was dat ik door dat werken op locatie juist mínder vakantie nam dan normaal. Dit moest een volgende keer anders, vandaar mijn vier weken vrij. Maar een half jaar?

Sandra Phlippen legt bij Zomergasten uit waarom ze dit doet. In het half jaar gaat ze door een proces, van verwerken wat ze heeft meegemaakt tot uitrusten, boeken lezen en ontspannen. Maar op een bepaald punt komt Phlippen op een punt waarbij ze zich afvraagt wie ze is. ‘Wie ben ik nou eigenlijk, wat kan ik en wie wil mij ooit nog aannemen?’ Een best wel angstige vraag als je even zonder werk zit, als je het mij vraagt. Het uitgangspunt van de hoofdeconoom is om eigen interesses ontdekken. Haar beslissing voor een volgende baan komt daardoor niet uit wat voor werk ze al deed, maar uit zichzelf.

Lekker makkelijk, want als hoofdeconoom heb je natuurlijk een flink spaarpotje, maar de eerste keer dat Phlippen dit deed was het uit nood, een tweede keer spaarde ze er zelfs voor. En nu zou ze het iedereen aanraden, juist in deze tijd. Volgens het voorschrift van Phlippen loop ik al achter. Ik moet dus eigenlijk een jaar vrij nemen om mijn tien fulltime jaren te compenseren. Maar voor nu begin ik even met vier weken vrij, al kan het zomaar zijn dat je volgend jaar iets leest over mijn sabbatical.