Als het eten van je tafelgenoot zoveel lekkerder is

Zeg wijn, snacks of haute cuisine en de smulpapen van online foodmagazine FavorFlav weten waar te drinken, hoe het te eten en wat te koken. Dit keer serveren onze cheffies je:  als het eten van je tafelgenoot zoveel lekkerder is.

Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als buitenshuis. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddies Eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Deze week kreeg haar tafelgenoot iets lekkerders voorgeschoteld dan zij.

Eten bestellen in een restaurant is altijd al een beetje Sophie’s Choice, want wát als je niet het lekkerste van de kaart kiest? Dat is op zich al een risico, maar het is helemaal ruk als je tafelgenoot het net iets beter voor elkaar heeft op het bord dan jij. Dat je bord neergezet wordt en je even naar de overkant kijkt en je het gewoon al weet. De kleur is mooier, alles is net wat glanzender bestreken en het ruikt out of this world.

Er hangt nog net geen begeleidend bordje boven met de tekst: ‘Nananananaaa, dit is lekkerder!’

Tegen heug en meug
Je zou denken dat wat niet weet, wat niet deert, maar ik ben van het kaliber dat altijd een hapje wil, waardoor ik dus ook wéét dat het andere gerecht echt wel duizend keer beter smaakt. Je bent in dit soort penibele situaties eigenlijk gewoon beter af met de struisvogeltactiek: gewoon met je kop in dat niet zo smakelijke gerecht en gaan zitten hummen dat het een lieve lust is. Bij voorkeur zó bedreven dat de persoon aan de andere kant van de tafel denkt het mindere gerecht te hebben.

Maar nee, ik wéét het en doe dan alsnog alsof. Zo kan het dus voorkomen dat ik tegen heug en meug mijn best wel tegenvallende gerecht zit weg te scheppen en dan ook nog moet doen alsof het smúlletjes is. Dit is zo mogelijk nog erger dan dat je het verkeerde bestelt.

In de vergetelheid
Het lullige is dat je door dit soort situaties toch een beetje op safe speelt. Als ik eenmaal in de smiezen heb dat de entrecote bij een restaurant moeilijk lekker gegrild wordt, breng me dan nog maar eens van die entrecote af en dat terwijl de risotto van, ik noem maar even iets, lang vergeten groenten misschien wel stukken goddelijker smaakt. Maar dan loop je dus het risico dat het ineens een heel onbevredigend avondje uit wordt, als die lang vergeten groenten hun best niet doen en vergeten hadden mogen blijven.

Dubbele bestelling
Uit eten gaan wordt zo eigenlijk gewoon een zorgvuldig berekende risicoanalyse. Bij een voor jou bekend restaurant kies je de knaller van het menu. Bij een nieuw etablissement probeer je eerst shared dining erin te fietsen. Pakt dit niet uit als gewenst, dan ga je over op hetzelfde recept. Dit betekent letterlijk dat je precíes hetzelfde bestelt als je tafelgenoot om de schade te beperken.

Moet je er wel voor zorgen dat jij als laatste aan de beurt bent met bestellen, want stel je voor dat die belhamel ineens van plan verandert? Dan zit je met de niet zo lekker gebakken peren. Het is trouwens wel een beetje sneu om hetzelfde te bestellen, maar dan kun je in ieder geval nog semi-ongemakkelijk uitroepen dat jullie lekker origineel bezig zijn. Per slot van rekening doet iederéén dat bij de beruchte dubbele bestelling.

Uit eten gaan, niemand zei dat het makkelijk ging worden.