Amalia for president

En weer heeft Amalia mijn hart geraakt. Eerst deed ze dat door dat vrij ridicule bedrag van, wat was het, 1,6 miljoen per jaar, weg te wuiven. Haar reden? Ze had het al een stuk makkelijker en aangeharkter in haar leven dan haar medestudenten dus waar in vredesnaam (mijn woorden) zou ze die 16 miljoen voor nodig hebben  Dat voelde niet juist. En dat was het eigenlijk ook niet geweest. Dus hulde deel 1.

Nu wilde Amalia lid worden van het studentencorps. Een familietraditie waarover ongetwijfeld bij elke verjaardag wel een stevig en vermakelijk verhaal uitgeserveerd werd. Alhoewel ik niet team corps ben, begreep ik dat best.

Toen de sperma-emmerzaak het nieuws domineerde, was een van de eerste dingen die ik dacht (nadat ik mijn kaak van de vloer had geraapt): wat gaat Amalia doen?

Mensen om me heen zeiden: die blijft lid. Ik bedoel, het zou niet de eerste keer zijn dat een lid van de familie wat regels aan zijn of haar koninklijke laars lapt. Ik noem Griekenland, het verjaardagsfeestje in tijden van corona en zo kunnen we nog wel even uit het vaatje der onvolkomenheden blijven tappen. Niets menselijks is de Oranjes vreemd, zal ik maar zeggen. Ook een pasje uit de maat niet.

Maar nu trakteerde ik mezelf op een fout roddelblaadje (ook ik heb mijn zwakheden, vooral op een warme zomerdag) en wat zag mijn oog? Een artikel waarin staat dat Amalia bedankte voor het studentencorps. Ze vond dat het gezien de laatste ontwikkelingen niet passend was om zich hierbij aan te sluiten. En toen had ik ineens geen kaak meer die op de grond lag, maar twee handen die in elkaar klapten van trots.

Dat is onze nieuwe koningin. Eentje met een rechte rug en een sterke geest.

Beeld credits: RVD – Frank Ruiter