Nog even over Nick en Simon bij Jinek
Daar zaten ze dan. Na al heel wat gespeculeer (Nick zou de ‘nevenactiviteiten’ van Simon niet meer dulden, er zou ruzie zijn, iets met man caves) schoven Nick en Simon (inmiddels zo bekend dat zelfs mijn moeder weet wie Nick en wie Simon is) aan tafel bij Jinek.
Het gesprek werd tot het laatst van de uitzending bewaard. Omdat dat nou eenmaal is wat je doet als programmamaker: het lekkerste serveer je pas op het einde uit, maar ook omdat het ongepast zou zijn als er zulke droefenissen te bespreken waren (de vrachtauto die inreed op een groep mensen in Oud-Beijerland) en het grote vraagstuk waar we al die mensen zonder huis en asiel een veilige plek gaan geven. Hoe het nieuws van De Breuk ook door vele appgroepen gierde, het is een potloodstreepje naast deze kwesties. Zes doden werd tijdens de uitzending veranderd in zeven. Eva vroeg hoe dat zat. Omdat een vrouw acht maanden zwanger was, haar gestorven kind mocht toch wel als volwaardig leven gezien en meegeteld worden. Ik zag dat Eva even van slag was en dacht ineens aan de Instagrampost van die ochtend waarin ze haar kleine Pax voor het eerst naar de kleuterschool uitwuifde.
Ze betrok Simon in het gesprek, want ook zij kenden een grote ramp in een kleine gemeenschap. Ook bij hen werden appjes verstuurd. Ben je oké? Waar ben jij? Het was een mooi moment.
Toen, na het tweede reclameblok, zaten ze daar. De rest van de tafel leeggeveegd en alleen Nick, Simon en Eva. Simon, het bovenste knoopje van zijn shirt zo hoog dichtgeknoopt dat ik me afvroeg of het pijn deed, trapte af. Hij wilde het woord nemen omdat hij degene was die dit had teweeggebracht. Ik tril een beetje, had hij gezegd. Aan Nicks blik kon ik niet aflezen of hij nu boos, verdrietig of compassievol was. Of misschien wel alle drie.
Een paar jaar geleden was het begonnen. Zomaar tijdens een vakantie. Het idee dat er ook misschien geen Nick en Simon zou zijn. En toen was daar corona. Voor veel artiesten de zwaarst denkbare tijd want wat ze het liefste deden werd hen afgenomen. Op mis-je-het-vragen reageerde hij met een beleefd ‘enorm’, maar het hart was licht. Te licht misschien. En weer was daar die gedachte.
Hij besloot het te delen. Met Nick. Die reageerde begripvol en bedacht wat ze konden doen om zijn plezier terug te vinden. Een fase was het vast. Dat dacht Simon ook. Dus ze gingen door. Maar toen hun team post-Covid plannen ging maken voor de komende jaren kneep Simons keel samen. En dat kwam niet door dat strakke bovenste knoopje.
Dus daar zaten ze. En weer een gesprek. Nick had wijs en oprecht gereageerd. Als een coach, zo zei Simon. Ineens zag ik bij Nick, die tot dan toe nog steeds niets had gezegd, verdriet. En toen sprak hij. Met begrip, vol vriendschap en eerlijkheid. Hij was nog niet klaar geweest, maar dwingen kun je nu eenmaal niet.
Eva sloeg de brug naar Paul Simon en Art Garfunkel. Zonder elkaar was er maar één groot: Paul Simon. Wie van de twee zou de Paul Simon en wie de Art Garfunkel zijn? Simon nam het woord. Hij had al zulke grote successen gekend. Hij hoefde niet per se meer op dat hoogste podium. Muzikant zou hij altijd blijven, maar Paul Simon, laat Nick alsjeblieft de Paul Simon zijn.
Hun favoriete momenten, tot slot. Simon koos voor Symfonica in Rosso en Nick het moment waarop Simon een videoboodschap van Paul Simon bekeek en beluisterde. Een fragment waarin je Simon, met bril, shirt en warrig haar een minuut lang met open mond naar Paul Simon ziet luisteren die zegt dat ze samen mooie stemmen hebben.
Dat Nick dan weer precies dat fragment koos waarin Simon zo straalde. Het is een scheiding waar velen van kunnen leren.
