Kinderverjaardagen zijn de hel voor ons kindervrije millennials
Mijn lieftallige wederhelft stond verdekt opgesteld in de hoek van de woonkamer. Hij leek klaar om te rennen. Om een onverklaarbare reden stonden wíj, kindervrije millennials, zondagmiddag op een kinderverjaardag. Aan de ene kant van de ruimte stonden de ouders die vastbesloten waren om lekker uit te zijn. Het kroost was in de pit gegooid, want daar lijkt zo’n kluwen kinderen in het midden van de woonkamer het meest op, en zelf was de ouder richting de bar gegaan. Dan heb je nog de ouders die betrokken zijn en daardoor de hele middag op vredesmissie zijn om te zorgen dat de kinderen speelgoed délen. En wij dus.
Eerst noemde ik mezelf trouwens kinderloos, tot ik bedacht dat er dan ook iets loos moest zijn. En er is niks loos, alles is prima. Na een bakkie koffie, een hap van een te hete bitterbal en twee slokken wijn (de rest kieperde om door een fittie in de pit) verzon ik een leugentje om bestwil om de kinderverjaardag snel te verlaten. Terwijl ik nooit aan leugentjes om bestwil doe, ik ben voorstander van de kille waarheid. Alleen in het geval van kinderen lijkt het alsof ik het kind in kwestie niet leuk vind, maar dat is het niet. Ik vind dat kroost zelfs leuk. Ik lees voor, maak puzzels op de grond, til ze op verzoek 100 keer aan de benen de lucht in (zelfs met hernia), kijk mee met opmerkelijke computerspellen, ga met ze zwemmen, sta toe wat ouders nooit toestaan en ik pas op. Tot zover mijn bewijsmateriaal dat het niet aan de kinderen ligt, maar aan de kinderverjaardag.
Het geestige is dat ik normaal ook nooit wordt uitgenodigd voor een kinderverjaardag. Alsof de ouders snáppen wat een geweld het is en weten dat wij kindervrije zielen dat filter niet hebben. Ik wens mijn vrienden met kinderen op nieuwjaarsdag ook altijd een gelukkig nieuwjaar én feliciteer ze alvast met alle nazaten. Kan ik ze mooi niet meer vergeten. Wat me eigenlijk altijd gebeurt. Het zijn er ook veel, want ruim de helft van mijn beste vrienden hebben minimaal één maar nog vaker twee kopietjes rondlopen. Ik voel me trouwens wel permanent schuldig als ik niet aan die verjaardagen denk. Het is toch een deel van hun levenswerk.
De enige uitzondering die ik maak is de verjaardag van mijn neefje van twee. Het kan zijn dat dit nog komt, want vooralsnog is hij het eerste, enige en oudste kleinkind in ons gezin. Waardoor hij als een artiest de vloer pakt om ons te vermaken in plaats van te verdwijnen in een pit. Of zou dit gewoon het begin van de gewenning zijn? Hmmm, to be continued, vermoed ik.
