Voor als je Emily in Paris ‘uit’ hebt

Toen deze film uitkwam in 2017 had ik nog nooit van Emily in Paris of van Lily Collins gehoord, dus waarschijnlijk is dat de reden waarom ik To The Bone, een film over een jonge vrouw die anorexia bevecht, nog niet had gezien.

Wat is het?
Een arthousefilm van Marti Noxon, een Hollywood-scenarioschrijver (ze schreef bijvoorbeeld Buffy, the Vampire Slayer) die zelf leed aan ED (Eating Disorders) en met deze film het beest in de bek wilde kijken. Geen makkelijk ritje, want ook hoofdrolspeelster Lily Collins heeft hieraan geleden en moest voor deze rol 15 kilo verliezen van een toch al niet bijzonder romig lichaam.

Vanzelfsprekend kritiek alom, want met een film als deze zou je eetproblemen mogelijk modisch maken en was het niet enorm onverantwoord om een kwetsbare survivor weer in de wereld van extreem en ongezond diëten te storten? Marti Noxon antwoordde dat ze juist inzichtelijk wilde maken hoe een eetstoornis kan ontstaan. Er ligt vaak een diepe, emotionele oorzaak aan ten grondslag zoals bij Ellen, de hoofdpersoon uit To The Bone. Haar moeder had een postnatale depressie nadat ze haar kreeg die ze niet goed had verwerkt. Haar vader was afwezig op belangrijke momenten in haar leven (net zoals Phil Collins in het leven van Lily), zelfs tijdens een belangrijke familiesessie in de kliniek waar Ellen behandeld wordt. Haar moeder verhuist naar een andere stad waar ze gaat samenwonen met een vrouw (wat ook gebeurde in het leven van Marti Noxon).

Prachtig vind ik het gegeven dat Ellen uiteindelijk naar haar moeder gaat en haar moeder vraagt of die haar mag wiegen en haar de fles mag geven om zo oude wonden te helen en het leven – en een gezond gewicht – heel langzaam weer op te bouwen.

Ik heb dat vaker gelezen. Ook in Lady in Waiting (de biografie van Anne Glennconer, de hofdame van prinses Margareth) beschrijft Anne hoe ze haar comateuze zoon dagelijks wiegt en de fles geeft en hem zo weer tot leven brengt.

Lily Collins beschrijft dat ze het afvallen zelf ook eng vond. Terug naar een donkere periode. Maar nu was het ‘werk’ en deed ze het voor een rol, omringd door deskundigen en een vangnet van liefde. Er is ook applaus en waardering dat er aandacht is voor de ziekte en vooral het voor emotionele aspect ervan. En iedereen die Lily Collins een vederlichte vlinder vindt waar het haar acteerprestaties betreft, zou deze film kunnen kijken omdat het haar recht doet als actrice.

De film ging in première op het Sundance Film Festival in 2017 en is op Netflix te zien.

Wat mooi is, is dat Marti Noxon haar eetprobleem heeft kunnen overwinnen en als hobby bakken heeft. Die hobby is zo groot dat ze een molen heeft, Grist & Toll, waar meel wordt gemalen en waarmee ze omringende restaurants hun meel levert.

Worstel je zelf met eten of je zelfbeeld of ben je bang dat je misschien een eetstoornis hebt? De website Proud2Bme.nl kan je helpen om de juiste hulp te vinden.

Beeld: Netflix