Het licht van Linda de Mol

2022 was het. Ik citeer, ‘kutter dan kut’jaar van Linda. Een grote beerput werd leeggekieperd en de doos van Pandora geopend. En je komt erachter dat je liefde je niet trouw is (en dat was dan nog het gunstigste scenario), daarna verdwijnt hij van het ene op het andere moment uit je leven (Jeroen Rietbergen had als enige het lef om fouten toe te geven en zichzelf aan te melden bij een kliniek, dat mag ook wel eens gezegd worden) en vervolgens krijg je de media over je heen en het hele volk. Dan kom je terug met een serie die niet bepaald het beste is wat je ooit hebt gemaakt en die ook nog eens misschien iets te gevoelig ligt. Tel dat allemaal bij elkaar op en je komt inderdaad tot de conclusie: kutter dan kut.

Maar er is een lichtpuntje in het leven van Linda: Noa, haar dochter. Je zou denken dat Noa alle bewijzen om zich heen heeft verzameld om te zien dat een carrière voor de camera’s niet altijd te benijden is, maar toch doet ze het. Het zit in haar bloed, en dat kruipt en stroomt. Maar Noa, een sportief meisje, weet al heel goed wat ze wil: sportverslaggeving. Geen showtrappen voor deze dame maar zich inlezen in de spelers en bikkelen langs het veld. En geloof me: sportverslaggeving is geen licht klusje. Je rijdt van hier naar daar met een ploeg, sjouwt met het statief van de cameraman op je rug en haalt ondertussen broodjes voor de cameraman en de geluidsman. Hoogtepunt voor Noa was natuurlijk dit WK. Daar kreeg ze meteen haar eerste portie kritiek want moest ze geen ‘vuist’ maken en niet naar Qatar gaan? Noa nam het serieus maar zei: ik ga. Het is haar werk en haar werk speelt zich nu daar af. Bovendien zou ze met eigen ogen kunnen zien hoe het er aan toe gaat in Qatar en zou daar als journalist verslag van doen.

Ik heb genoten van Noa tijdens de schakelingen met De Oranjewinter. Geduldig wachtend op haar beurt, een grapje hier, een knikje daar. Niet geïntimideerd door Derksen en de zijnen, maar zeker haar plaats kennend en bescheiden zonder weer saai te zijn.

Soms dacht ik aan Linda. Dan wenste ik haar een dekentje op de bank, een heerlijk kopje thee (en op mindere dagen een loeiduur glas wijn), kijkend naar haar dochter en de wangen voelen opgloeien van trots.

Beeld: Marc de Groot