Mays Roadtrip
Wie mij een beetje kent, weet dat je mij het gelukkigst maakt met eenvoudig eten. Dat ik in ieder geval de herkomst van dat wat op mijn bord ligt kan herleiden. Ik kan heus genieten van een ster, maar dan eerlijk gezegd meer van het vakmanschap en de schoonheid van de borden en de glazen dan van het hertenbiefstukje dat in de vorm van een sorbetijsje op mijn bord ligt. Ik trap vast tegen heel veel schenen, maar het is nu eenmaal zo. Als het om eten gaat, houd ik van het kilometer 0- en eenvoud-principe.
Daarom zoefde ik meteen naar ‘notities’ toen onze vriend S ons vertelde ov er dat ene restaurantje. Diep, diep in Sicilië was het, ver van de wereld verwijderd. Op het strand bevond het zich. Een hotel met een kamer of zes, hoogstens acht en een kok, Vittorio, die wachtte op de vangst van de dag en daarmee aan de slag ging.
Daar moesten we heen. Ooit. En ooit, dat was nu. Dus togen we van de hak van de laars richting wreef zo naar de teen die Sicilië heet. En eenmaal op Sicilië koersten we westwaarts richting het paradijs dat Da Vittorio heette. Porto Palo is de naam van het plaatsje en daar moet je je vooral niet te veel van voorstellen. Een paar strandtenten, een haventje, een eenvoudig strand, maar een zee zo mooi en blauw dat je meteen weet dat je hier op herfstachtige dagen naar terug zult verlangen.
Onze kamers zijn eenvoudig. Het Ikea-kamertje, noemt mijn dochter het. Een tweepersoonsbed, een stapelbed en een ruime douche. Inderdaad een beetje jeugdherbergstijl (sliep ik ooit in een jeugdherberg? Nee. Kan ik me er iets bij voorstellen? Ja. Dus.) Maar er is een balkon. En dat balkon heeft… Juist: uitzicht op zee. Als je een paar jaar aan atletiek gedaan zou hebben sprong je zo van het balkon het strand op, de kustlijn in.
Het is laidback. Het hotel een tikje onpersoonlijk misschien, maar me piace. We halen een biertje en een Aperol Spritz voor mij en we gaan zitten. Op dat balkon. Als we om en om (Flo voelt zich niet zo lekker dus een van ons blijft bij haar) met de andere meisjes de zee in duiken, ontmoeten we andere Nederlanders. Ook op culinaire bedevaart. Want dit hotel wordt door topkok Giorgio Locatelli genoemd als zijn lievelingsadres. En wat goed genoeg is voor Giorgio…
Er volgt nog een aperitief en dan gaan we. Naar het eten. Er zijn zoveel tafels gedekt dat ik een beetje medelijden heb met het restaurant. Het is inmiddels acht uur dus die tafels zijn vast voor niets gedekt. Ondertussen laten wij alles aanrukken wat op de kaart en ver daarbuiten staat. We hebben afgesproken tegen alles ja te zeggen. Tegen de tonijnbiefstuk, de pesce spada, de kleine inktvisjes, de mosselen en de vongole. Ja, ja, ja, kom maar door. Net als we langzaam een beetje onderuit zakken en tevreden naar de schoongelikte bordjes kijken (het was verrukkelijk, in één woord) tillen we onze hoofden op en kijken we om ons heen. Dat terras van net is ineens vol. Pieno di gente. Afgeladen. 120 Italianen weten waar het eten goed is. Bij Vittorio.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ristorante Da Vittorio
Porto Palo
Via Friuli Venezia 9
Porto Palo, Menfi, Italia
