Netflix-tip van de dag: Trainwreck: Woodstock ’99
En jij dacht dat Fyre Festival erg was? Nou, dan weet je niet wat je meemaakt met deze nieuwe driedelige docuserie over Woodstock ’99. Zelf had ik die twee cijfers op het laatst niet geregistreerd en dacht ik: huh? Woodstock was toch all about peace, love, sex and drugs? Wat kan daar nou mis zijn gegaan?’ Nou, daar ging het inderdaad er heel vredelievend aan toe, maar dat was tijdens de editie in 1969. Daarna is er nog een editie gekomen in 1994 en in 1999. Na het zien van deze docu zal het je echt niet verbazen dat Woodstock niet meer terug werd gehaald.
Want om dit driedaagse festival te omschrijven als een ‘trainwreck’ is eigenlijk nog positief. Hoooly shitballs, wat was dit een complete anarchie. Maar wel met een bizar goede line-up. Als ik in 1999 al wat ouder was geweest had ik hier ab-so-luut bij willen zijn. Ik moet er wel bij zeggen dat ik vroeger een (poging tot) skater girl was en groot fan van Limp Bizkit en Korn, twee bands die te zien waren tijdens Woodstock ’99. Na het zien van deze docu heb ik het hele concert van Limp Bizkit nog eens teruggeken en echt: WOW. Wát een energie. Fred Durst was toen echt een baas, daar kun je niet omheen. Check ook zeker hun afsluiter: een cover van Faith (het origineel is van George Michael) waarbij Fred Durst nog even gaat crowdsurfen op een plank. Bizar.
Maar goed, zoals je je misschien kan voorstellen brengt zoveel bombastische muziek en een uitgelaten publiek ook wel wat minpunten met zich mee. Zeker als je niet echt hebt gerekend op de bloedhitte waarmee mensen te dealen hadden en besluit ál het eten en drinken maar vier keer zo duur te maken. Boven de 40 graden en dan waterflesjes voor zo’n negen dollar (wat in 1999 hetzelfde is als zo’n twintig euro), daar worden bezoekers niet echt gelukkig van.
En als 500.000 mensen het bloedheet hebben, niet meer weten waar hun tenten staan en vooral heel boos zijn, wat krijg je dan? Ja, dan krijg je dus precies Woodstock ’99. Waterleidingen die werden gesloopt, mensen die letterlijk in de stront rollen, overal werd op de laatste avond brand gesticht en geluidstorens werden omgegooid. Een compléte anarchie, maar gelukkig is alles wel gefilmd, want onder andere MTV was er het hele weekend om verslag te doen.
De beelden zijn enorm indrukwekkend (ook van de optredens trouwens, zoals die van Limp Bizkit en de Red Hot Chili Peppers waarbij Flea gewoon compleet naakt op het podium stond), maar de nasleep was een stuk verschrikkelijker: duizenden vrouwen klaagden erover dat ze seksueel misbruikt zijn en zelfs verkracht. Hier waren enkele medewerkers ook getuige van, die ook hun verhaal doen.
Echt, ik kan deze docuserie niet genoeg aanraden, want ik vond hem zó vet. Onder andere omdat het de bands zijn van mijn jeugd, maar ook omdat het zo goed de hele sfeer weet neer te zetten en goed laat zien hoe die sfeer omsloeg in complete chaos. Ik geef ‘m een 9/10.
Beeld: Netflix
