Dit is waarom je nooit (nooit nooit) meer mag wapperen naar een wesp

Het terras in het Amsterdamse Bos leek wel een scène uit een bange droom. Om alle tafels zoefden een stuk of zeven wespen. Eentje kroop in het drankje van mijn tafelgenoot die even plassen was. Mijn rode top zagen ze aan voor een bloemige struik waar omheen gecirkeld moest worden. En toen ze uiteindelijk ook nog óp mijn gezicht wilden zitten kon ik het wapperen simpelweg niet meer weerstaan. Het is nogal een kuttige zomer voor iedereen die wespen het slechtste wenst. En dan is augustus nog maar net begonnen.

In NRC vertelt wespenkenner a.k.a. entomoloog Seirian Sumner wat je vooral wel moet dan en wat je beter kunt laten in het geval van wespen. Ze houdt zich bezig met het gedrag van sociale wespen (de soorten die in een kolonie leven) én schreef een boek over het kleine beestje. Ik wist ook niet dat je een heel boek kunt schrijven over het wezen. Die vrouw weet van wespen, zullen we maar zeggen.

Het is om te beginnen volgens de expert een heel nuttig dier dat andere insecten eet, alleen krijgen wij daar niet zoveel van mee. Het eet buiten ons beeld allerhande diersoorten die we liever kwijt dan rijk zijn. Daarnaast is de wesp absoluut niet geïnteresseerd in jou, maar in wat zich in je glas of op je bord afspeelt. Volgens de wespenkenner is het daarom het beste om de aandacht van de wesp (lijdzaam) te doorstaan. Gewoon rustig in- en uitademen, kijken en wachten tot-ie weer vertrekt. De wesp is simpelweg uit op suiker. Het is trouwens ook een fabeltje dat een wesp doodgaat na het steken, want de angel heeft geen weerhaken. Maak je het beestje kwaad, dan kan het dus meerdere keren de aanval openen. Je bent maar vast gewaarschuwd.

Maar wat je ook doet, sla vooral níet naar wespen. Waarom niet? In het slechtste geval denkt zo’n geel-zwartgestreepte vriend dat je een das (!) bent die het op hem gemunt heeft. En zodra de wesp denkt dat je met slechte intenties komt, dan opent de wesp de aanval. Een das wappert namelijk precies zoals een bang mens als-ie een wesp vangt als smakelijk maaltje. Op het moment dat je dus driftig met je handen wappert boven die Aperol Spritz komt dat ietsjes anders over dan je bedoeling is.

Het opmerkelijke is dat ik niet eens meer (zo snel) in paniek raak. Ik liep net de supermarkt uit en er zat gewoon een wesp op mijn hand. Zonder reden te zitten. En ik begon niet eens rondjes te rennen, omdat het er simpelweg zó véél zijn dat het niet te berennen valt. Het is een wonder. De wespenkenner zou vast en zeker trots op me zijn.

Bron: NRC