Een ode aan de feestvakanties van vroeger
Had mij zo’n vijf jaar geleden gevraagd wat mijn favoriete vakantie ooit was en ik had je verteld hoe verliefd ik ben geworden ooit op Californië. En hoe geweldig Lloret de Mar was. Ja, serieus. Ik maak daar nog steeds geen grappen over: deze vakantie staat nog steeds zeer hoog in mijn top tien. Je kan dan misschien ook wel mijn teleurstelling voorstellen toen ik laatst een mailtje kreeg met een persbericht waarin stond dat Lloret de Mar zich nu meer wilde focussen op wandelvakanties. Euh, sorry? Lloret moet zich focussen op dansen in de St. Trop en shots tequila voor 80 cent. Wandelen deden we daar niet, we strompelden.
Het jaar daarop ging ik naar Mallorca, El Arenal (die classy vakanties bevielen me wel) en dat was ook erg geslaagd, al vonden we destijds het uitgaan toch een tikkeltje tegenvallen in vergelijking met Lloret. En nu de zomer er weer aankomt moest ik terugdenken aan dit soort vakanties: stiekem mis ik dat wel.
Want hoe heerlijk is het om te weten dat je de komende week, of weken, als enige doel hebt om gewoon elke avond tot het gaatje te gaan? Misschien heb je zelfs wel shirts geprint met jullie vriendengroep erop gedrukt, of gewoon ‘Lloret de Mar’ met het jaartal erbij. Dat soort dingen kan gewoon, daar word je niet eens gek op aangekeken. Zie dat maar eens in een hippe beachclub op Bali te doen.
En dan die vakantieliefdes. Persoonlijk was ik tot over m’n oren op één van de reisleiders van Beachmasters (de organisatie waarmee we waren) en ik was zo heerlijk naïef om te geloven dat ik ook echt zijn enige summer fling was. Side note: hij zat er zo’n drie maanden. Spoiler alert: ik was niet zijn enige summer fling. De reisleiders, de proppers, barpersoneel, dat waren pas de types waar we van droomden.
Inmiddels ben ik officieel te oud om weer naar zo’n oord te gaan, maar ik vind het serieus ergens best wel jammer. Bleker terugkomen dan dat je aankwam, leven van kater tot kater en van McDonald’s tot McDonald’s, maar het maakte allemaal niet uit: je was toch nog jong. Zo verliefd worden dat je thuis in bed ligt met buikpijn van de heimwee. Heb ik overigens nooit meer erna gehad. Ernstig: alleen naar Lloret wilde ik zo graag terug dat het me aan het janken maakte.
Maar goed, misschien is het ook maar beter dat dit soort vakanties nu niet meer op mijn planning staan. Vroeger was alles beter. Ook die reisleider trouwens, want die ben ik later nog tegengekomen in Amsterdam, en zonder zijn status als Beachmaster vond ik hem teleurstellend saai.
