Een ode aan de thuisblijvers in de zomervakantie
Allereerst: goddánk is iedereen eindelijk op vakantie en zit ik in zonder een rinkelende telefoon in alle rust achter mijn laptop. De laatste weken voor de zomervakantie waren een gekkenhuis. Duuzend-en-één meetings, nog eens een triljoen deadlines en mensen werden er ook niet gezelliger op, hè? Nee, ze stonden strak van de stress omdat ze op vakantie moésten. Ik draaide zelf bijna door van al dat gehijg en gedoe en ik ging zelf niet eens. Kun je nagaan.
Weet je wie daar geen last van hebben? De mensen die in de zomervakantie thuisblijven. Nee, die zijn juist opperrelaxed. Géén auto-inpakstress (het bestaat mensen, het bestaat) om in de rij te staan op de payage, geen Schiphol-heisa, geen gevatte out of office; niets van al die fratsen. Ze beginnen hooguit een keer ietsje eerder om ’s middags op tijd richting het strand te gaan. Dat is de enige werkdruk die er is. Ik vind die mensen een genot. Correctie: ik vind het thuisblijven in de grote vakantie zélf een genot.
Nu weet ik natuurlijk wel dat je met het krijgen van een kind meteen vastgeketend zit aan de bouwvak. Of door te kiezen voor activiteiten in het onderwijs, ook al krijg je daar weer uitzonderlijk veel vrije dagen voor terug. Maar ik zou al die vakantiegangers zo graag eens laten proeven van het werken in de vakantie. Niemand mailt je, niemand verwacht dat je reageert, niemand neemt het je kwalijk als je een keer een half uur later begint, je hoeft voor niemand in de file te staan, je hebt nauwelijks afspraken en als je ze hebt zijn ze ook alweer opperrelaxed.
Zo heb ik begin augustus een deadline met een groepje van die thuisblijvers. Daar kan ik in alle rust en reinheid aan werken zonder dat er de hele dag aan mijn hoofd getetterd wordt. De thuisblijvers hebben namelijk een code, de ik-zal-de-ander-niet-onnodig-belasten-code. En alleen al om die geheime code die iedereen lijkt te respecteren hou ik van die thuisblijvers in de grote vakantie.
En dan dat sfeertje onder de thuisblijvers, die is altijd net wat meer mañana-mañana. Geen ziel die het in z’n hoofd haalt om voor tien uur ’s ochtends iets van je te verwachten. En ook niet na vier uur ’s middags trouwens. Lunchen gebeurt op een terras in de buurt en heel soms wordt daar zelfs alvast een wijntje bij geschonken. Het lijkt wel een vakantie ín de werkweek, terwijl je óók nog werk gedaan krijgt. Laat die vakantiegangers het maar niet horen, want ze zouden er bijna voor thuisblijven.
En weet je wat het mooiste van thuisblijven in de schoolvakantie is? Als iedereen weer in de houding achter het bureau schuift, dan mogen die thuisblijvers nog. Boy oh boy, wat hebben die lui het goed bekeken. Cheers thuisblijvers, op jullie.
