Waarom een relatie die niet voor altijd is zeker de moeite waard is

Regelmatig krijg ik de vraag of ik denk dat ik voor altijd samenblijf met mijn geliefde. Om heel eerlijk te zijn: ik vind dit echt een heel vermoeiende vraag, want hoe kan ik dat nou weten? Ik kan toch niet voorspellen wat de toekomst ons gaat brengen? En wat doet het er eigenlijk toe? Blijkbaar zijn veel mensen er nog steeds heilig van overtuigd dat het zonde is van je tijd om samen te zijn met iemand waarvan je niet zeker weet of jullie bestaan voor eeuwig is. In mijn optiek is deze gedachte nogal ouderwets, achterhaald en legt het een onnodige druk op je relatie.

Volgens filosoof Alain de Botton is het dan ook de grootste veronderstelling van onze tijd dat liefde alleen ‘echt’ is als het voor eeuwig is. Dit is het beeld waarmee we opgroeien: dat een goede relatie gelijk staat aan een lange relatie. Met dit idee gaat ook het gevoel van ‘falen in de liefde’ gepaard, wanneer zo’n relatie dus niet voor altijd standhoudt. De relatie wordt al gauw mislukt genoemd en gezien als verspilde tijd, maar hier snap ik dus helemaal niets van.

Jarenlang geluksgevoelens ervaren door met iemand samen te zijn, dat is toch juist heel waardevol? En als dat geluk op een dag helemaal niet meer terug te vinden is, dan lijkt het mij meer dan logisch om deze periode ‘op tijd’ af te sluiten zodat je er nog liefdevol op terug kan blikken. Waarom zou je de rest van je leven vol frustratie, verdriet en woede vasthouden aan iets dat er niet meer is als je ook kan beslissen om het geluk opnieuw op een andere manier te vinden?

Daarbij denk ik dat het hebben van meerdere ‘korte’ relaties enorm leerzaam kan zijn. Al die verschillende karakters waar je mee te maken krijgt leren je zoveel over jezelf en anderen. Waar val ik precies op? Wat past nu eigenlijk bij mij? Wat vind ik belangrijk in een partner? Juist doordat ik nu in mijn vierde serieuze (maar nog steeds korte) relatie zit, weet ik maar al te goed waar ik behoefte aan heb. En dat heb ik toch echt te danken aan mijn voorgaande liefdes.

De Botton vindt dan ook dat we de korte liefde niet als een mislukte versie van de lange variant moeten zien, maar als een aparte vorm die ook zijn eigen voordelen heeft. Weten dat iemand weg kan gaan en de relatie niet vanzelfsprekend is kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat je juist extra je best doet voor elkaar. Sommige mensen gedijen volgens De Botton goed bij een lange relatie, maar anderen moeten niet de verplichting voelen dit ook te proberen. Zij zouden de vrijheid moeten hebben om, samen met hun partner, te besluiten dat het na verloop van tijd mooi is geweest, zonder dat ze pijnlijk en met opgekropte frustraties uit elkaar gaan.

Tot slot nog een mooie uitspraak van De Botton: ‘In andere aspecten van ons leven vinden we het heel normaal dat we na verloop van tijd iets anders gaan doen. Zo verhuizen we bijvoorbeeld, ook al vinden we het huis waar we wonen heel fijn. We hebben niet het gevoel dat we het huis verraden, als we besluiten dat het, om wat voor reden dan ook, tijd is om verder te gaan.’ En dit is precies hoe ik het in de liefde ook ervaar.

Bron: Bedrock