Ik keek Senior Year zodat jij dat niet hoeft te doen

Oh Netflix, wat blijf je toch een onvoorspelbare streamingdienst. Dan trakteer je ons de ene week op de leukste true crime docu’s, kom je de week daarna weer met een film als Senior Year. Never a dull moment, dat is iets wat zeker is. Maar het maakt het ook lastiger voor mij; ik dacht namelijk oprecht dat dit wel een leuke film zou zijn, gezien jullie kwaliteit van de afgelopen maanden. Maar oh nee. Nee, nee, nee. Dit heeft níets met kwaliteit te maken. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik Rebel Wilson an sich al een heel vervelende actrice vind, maar mocht jij dat niet vinden: wacht maar.

Dit is namelijk echt een buitencategorietje slecht. En het bizarre is dat ik het begin daadwerkelijk leuk vond; de film gaat over Stephanie, een zeventienjarige cheerleader die het heel belangrijk vindt om populair op school te zijn. Het is het jaar 2002, ik vond de soundtrack dus écht te gek gezien dit ook uit mijn jeugd komt (ja, zo oud ben ik:  ik zat in dat jaar in de tweede van de middelbare school). Mandy Moore, Christina Aguilera, Britney Spears; ze komen allemaal langs en dat is altijd goed nieuws.

Maar goed, Stephanie is dus cheerleader, hartstikke populair en heeft ook nog eens verkering met de knapste jongen van de school, Blaine. Niets staat haar in de weg om Prom Queen te worden, haar allergrootste droom. Maar dan slaat het noodlot toe tijdens een optreden van haar cheergroep: ze komt lelijk ten val en raakt in coma. Twintig jaar. Ja, je leest het goed: TWINTIG jaar. Het is dat je weet dat dit een comedy is, anders zou het een onwijze tranentrekker zijn.

Na twintig jaar hoort Stephanie (terwijl ze in coma ligt) de woorden ‘prom queen’ en ontwaakt ze op een miraculeuze wijze. Alles hieraan is trouwens miraculeus, want ze springt fitter dan ooit haar bed uit, is meteen weer bijdehand tegen letterlijk iedereen in haar omgeving en is geestelijk nog een zeventienjarige. Prima, ik snap dat het een ongeloofwaardige comedy is maar makers, kom op: na twintig jaar in coma te hebben gelegen kun je haar toch wel even vijf minuten weer laten leren lopen of iets? Maak het dan in ieder geval íets geloofwaardiger.

Maar nee, het wordt dus alleen maar erger. Stephanies droom is nog steeds om prom queen te worden en daarom gaat ze, binnen een week nadat ze ontwaakt is uit haar twintig jaar durende coma, weer naar school om haar examenjaar af te ronden — én om prom queen te worden. Het probleem is alleen dat de prom queens zijn afgeschaft, want het is niet woke genoeg. Ja, het duizelt je echt van de wokeness-teksten die door de meest stereotype, oppervlakkige personages worden uitgekraamd.

Maar wat ik nog wel het meest bizar vond is de romantiek in deze film. Stephanie is geestelijk nog zeventien jaar, in het lichaam van een 37-jarige. Het eerste wat ze doet als ze uit coma ontwaakt is langs haar vroegere vriendje Blaine gaan (die nu met haar aartsrivaal is getrouwd en ook een dochter met haar heeft), die gelijk zó van haar gecharmeerd is dat hij voorstelt om een affaire te beginnen. Daarnaast is haar jeugdvriend (die nu bibliothecaris is op de middelbare school) ook halsoverkop verliefd op haar, dat is-ie eigenlijk al sinds vroeger, en vraagt haar gelijk mee op date. Besef even: dit zijn mannen van rond de 37 die dus een vrouw die geestelijk zeventien jaar is wóest aantrekkelijk vinden.

No worries, dit zijn trouwens geen echte spoilers; dit alles wordt al duidelijk in het eerste halfuur. Daarna word je gebombardeerd met verschrikkelijke clichés, misplaatste grappen en een Rebel Wilson die ontelbare opmerkingen maakt over vagina’s, mensen aftrekken in bioscopen en de muur gaat berijden als ze voor straf haar telefoon moet inleveren. Echt, ik zou willen dat ik een grapje maak. Eindoordeel: 2/10.

Beeld: Netflix