Skiën in tijden van corona

Als we dan toch zouden gaan skiën, dan moest het wel in Italië zijn. Ik had wat koudwatervrees: skiën is toch gesjouw en dat met drie kinderen waarvan één toch een onsje meer aandacht vereist dan het gemiddelde kind trok me toch iets minder dan een wit strand met een opblaasbare krokodil links en een pina colada op rechts. Als we bijvoorbeeld vlogen op Bologna en dan zouden skiën in het Val Gardena, dan konden we als het tegenviel altijd nog vluchten naar Venetië. Bij voorbaat excuses aan alle Oostenrijkers die dit stukje lezen, maar dat trekt me toch net iets meer dan Innsbruck.

Het viel niet tegen, sterker: ik heb vannacht in mijn Haarlemse bedje uitgerekend hoelang het nog duurde voordat we weer gaan. Drieënveertig nachtjes. Het skigebied beslaat 1200 kilometer, er zijn verschillende ‘squadra’ van ‘maestri’, trappelend om ons een beetje soepel van de Sella Ronda te laten glijden. Ik ga even los van het particuliere avontuur, dat komt wel weer in een ander stukje, maar schakel even over naar wat praktische tips waar jij ook iets aan hebt als je zou willen gaan.

De reis:
Ski je in Val Gardena, dan kun je vliegen op Innsbruck of op Verona. Wij namen vanaf daar een taxibusje. Niet goedkoop, maar wel weer veel goedkoper dan een huurauto en heerlijk zorgeloos. Je kunt natuurlijk ook met het openbaar vervoer gaan. Reisduur van Verona naar je hotel? Een stevige twee uur.

Corona
Italië is strikt en streng. Een beeld dat veel mensen niet vinden passen bij de Italianen, maar iedereen die het land echt kent weet dat wij misschien wel een stuk nonchalanter zijn in het naleven van regels dan zij. Ze verwachten een negatieve PCR-test en een ‘green pass’, oftewel je internationale QR-code met dubbele vaccinatie. Ook verwachten ze dat je een mondkap draagt (overal! Ook buiten en dus ook op de piste!) en ze kunnen zelfs van je verlangen dat je een medisch mondkapje draagt (zo een met een ijzerdraadje aan de bovenkant van je neusbrug). Ik moet zeggen dat ik ‘m als ik alleen met mijn dochter skiede wel even naar beneden trok, maar verder heb ik besloten me aan te passen aan de couleur locale en blij te zijn dat we hier gewoon welkom waren.

Het eten
In Val Gardena beweeg je tussen Oostenrijk en Italië, wat betekent dat het een mix is van Oostenrijkse gezelligheid en Italiaanse verfijning. Dus heus een schnitzel en van die gezellige koekjes overal, maar overal de perfecte koffie en heerlijk eten. Ik heb even getwijfeld of ik deze tip wilde delen, maar omdat ik de beroerdste niet ben en ik het ook leuk vind dat je hier je informatie verzamelt doe ik het, is restaurant Comici, een visrestaurant op 2150 meter hoogte. De vis wordt elke dag per helikopter (hóe luxe) naar het restaurant gebracht. De wc schijnt heel spectaculair te zijn met een soort kapstok voor je helm, handschoenen en eventueel rugzak. Je skiet er naartoe of je gaat met de gondel (Plan de Gralba, blauwe gondel) en stapt uit bij het restaurant. Je kunt er zelfs ’s avonds eten als je de laatste gondel neemt. Je gaat dan met de slee weer naar huis (na een paar schnaps van het huis).

Skipas
Je kunt een skipas kopen voor Dolomiti Superski waarmee je het hele gebied beslaat. De service is enorm: bij elke lift staat een vriendelijke meneer die je je stoeltje aangeeft of je in de lift helpt.

Sneeuwzeker
Dat is het bijna altijd, maar in geval van warmte zijn er sneeuwmachines die zorgen voor een knisperend, wit tapijtje.

Divertiti!

En PS: mocht je je zorgen maken om mijn welbevinden of de wijsneus willen uithangen: ik had mijn helm af voor de foto en een keer omdat ik op de kinderwei in de piste hing en ik het gevaar wel te overzien vond.