Waarom we op moeten houden met thuisisolatie

Toen wij een jaar geleden corona kregen (early adopter, hè) hadden we het allemaal. Kaboem. We zijn een nogal knuffelig gezin (het is ’s ochtends in ons bed echt mikado met beentjes), dus als de een het heeft, kun je er vergif op innemen dat we binnen no time allemaal hetzelfde hebben.

‘Gaan jullie in thuisisolatie?’ appte een schoolpleinmoeder me. Ik had van het woord nog nooit gehoord, maar ik kon me er iets bij voorstellen. Degene die het had zat gevangen in een kamertje, at zijn eten van een voorgeschoven dienbladje en bracht zijn dagen door in eenzaamheid.

Los van het feit dat ik me weinig ellendigers kan voorstellen dan iemand die je liefhebt van anderhalve meter een appel toewerpen of een handkus toewuiven, vind ik thuisisolatie ook gewoon van de gekke. Want wat gebeurt er in negen van de tien gevallen? Dat verdraaide virus slaat alsnog toe en dan moet je alsnog thuisblijven. Ik ken gezinnen waarbij door mislukte isolatiepogingen mensen uiteindelijk drie weken binnenzaten.

Stop er toch mee. Drink uit elkaars glas, ga bij elkaar op schoot. Kijk samen alle films van Hugh Grant, alle seizoenen van The Crown en Downton Abbey en kruip er dan samen weer uit.

Ik zal ongetwijfeld geen goedkeurend knikje krijgen van Diederik Gommers en Ernst Kuipers, maar dit is gewoon mijn Hollandse boerenverstand en eindconclusie na twee jaar corona-ellende. Gewoon knuffelend de ellende door en comprimeren, dat thuis zitten. Wat jij?