Nog even over die voicememo’s…

Hallo, hier een irritant mens, volgens de wetenschap. Ik ben namelijk gek op voicememo’s versturen én ontvangen. Ze kunnen me niet gezellig, lang en uitgebreid genoeg en daar heb ik zo m’n redenen voor.

In den beginne liep iedereen nog te miepen dat je die draken van dingen toch niet fatsoenlijk af kon luisteren, want iedereen luisterde mee. Maar daar kwam al snel een oplossing voor en toen werden voicememo’s nóg makkelijker in gebruik. Sinds de hele wereld tegenwoordig toch met airpods in loopt hoef je je daar ook al helemaal niet meer druk om te maken. Dit zijn zomaar even wat praktische randzaken die getackeld moesten worden nog vóór ik met mijn pleidooi vóór de voicememo start.

Mijn carrière in voicememo’s begon vanuit de auto. Appen is levensgevaarlijk achter het stuur, maar mijn tijd was soms gewoon niet toereikend voor een volledig telefoongesprek. Mijn telefoongesprekken lopen tijdtechnisch altijd vreselijk uit de hand. Enter: de voicememo. De voicememo is je redding als bellen even niet uitkomt, maar een appje niet volstaat of in dit geval levensgevaarlijk is. Ik vermoed dat mijn allereerste voicememo kwam van May, die het vervolgens ook weer reuzegezellig vond als ik met mijn zoetgevooisde stem (zoals ze mijn stem noemt) de stand van zaken van de dag insprak. Even een heen-en-weertje, om het maar in correcte (?) kantoortermen te zeggen.

De voicememo is helemaal geen beslag op je tijd, het is juist een vrijbrief om het af te luisteren als het jou uitkomt. Dit mag zelfs een dag later, als je eindelijk weer alleen in de auto óf op de wc zit. Kijk, daar hebben we alweer een reden waarom voicememo’s boven bellen gaan, want je kunt ze gewoon afluisteren tijdens het plassen. Heel efficiënt allemaal. Ik voel me trouwens ook altijd bijzonder opgeruimd als ik m’n memo op 1,5 keer de snelheid zet om even af te luisteren. Mijn voicememozusters kunnen soms wel wat tempo gebruiken en ik heb dus de regie over hoe snel de boel afgewikkeld wordt.

Of ik een monoloog kan afsteken van zéker vijf minuten? Zonder enige moeite. Ja, daarvoor moet je inderdaad wel een ontzettende kletskous zijn, maar dat treft, want ik ben dat. Ik zie dit niet als egotripperij, zoals het soms genoemd wordt, want de ander mag óók alle ruimte nemen om lekker terug te voicememoën. Laten we er gewoon meteen een werkwoord van maken. Ik voicememo, jij voicememoot en wij voicememoën. Het ingesproken bericht gebruik ik trouwens vooral om uit te leggen en te onderbouwen, dus het is niet zo dat ik oeverloos over mezelf zit te jammeren.

Over dat jammeren gesproken: nóg een voordeel. In een voicememo hoor je de intonatie van de ander. Door het dolle, op het randje van de afgrond, strak van de stress? Alles klinkt door. Kijk, dat zie je weer niet in een bericht met zo’n halfbakken emoticon aan het einde van iedere zin. Wel zo handig.

Eén van mijn lievelingsvriendinnen (hoi Viv) heeft me om het sturen van voicememo’s al wel bijna ontvriend, dus voor haar maak ik een uitzondering, maar verder blijf ik toch bij mijn liefde voor voicememo’s. Voicememo’s rocken. Amen. En heb je daar iets aan toe te voegen? Stuur me dan even een voicememo op Insta via @adelinemans, daar zit in ieder geval een max van één minuut aan. Ik vermoed een beetje uit (zelf)bescherming voor de verzenders en ontvangers, maar stuur me er gerust gewoon een paar. I looooove voicememo’s.