Ik heb het dus totaal niet met het WK

Niet dat ik een ontzettende voetbalfan ben, maar voor het WK ben ik altijd wel te porren. Een vleugje oranje hier, een kratje bier daar… Een gelegenheidsfan inderdaad, maar dan wel een goeie. Sport verbindt en voetbal al helemaal. Het hele land gonst en golft mee met elk doelpunt. Maar nu? Nu vraag ik me af waarom juffen van de crèche waar ik langs wandel vlaggetjes op hun wangen geschilderd hebben. En is mijn buurvrouw jarig omdat haar huis helemaal versierd is met oranje ballonnen?

Kortom, het leeft bij mij nul. En dat ligt niet aan ons elftal en al helemaal niet aan Louis van Gaal die ik een verrukkelijk kleurrijk mens vind. Het zijn twee dingen.

1. Het seizoen
Voor mij hoort het WK bij de zomer. Gonzende balkons, tribunes in tuinen, bootjes in grachten, dat werk. Ik ben nu in de Michael Bublé-stemming met dekentjes en kaarsen. Naar binnen gekeerd en niet in de massaal-hossen-stemming.

2. Qatar
Je zou kunnen denken dat het WK nu eenmaal in Qatar is en dat je het er dan maar mee moet doen, maar dat lukt me niet. Ik had hetzelfde toen ik ooit in een fantastisch resort in Turkije was en ik godbetert niet op Wikipedia kon komen. Het idee dat iemand anders bepaalde wat ik wel of niet mocht lezen haalde alle glans van de vakantie. Of in Dubai, waar ik de film Bohemian Rhapsody zag en waar de scène waarin Freddy Mercury aan zijn vriendin vertelt dat hij gay is uit de film was geknipt. Daar kwam ik achter toen ik de film nogmaals in Nederland bekeek. In Singapore had ik het ooit ook. Daar was de beroemde orgasmescène uit When Harry Met Sally geknipt. En toen daar een film werd gemaakt over Bugis Street (een straat waar veel travestieten en gays elkaar troffen), werden er acteurs ingehuurd om die personages te spelen, want ‘echte’ gays en travestieten, daar wilden ze niets van weten. Ik heb zelf overigens nog nooit zoveel leuke lesbiennes en gays ontmoet als in Singapore, dus goddank lukte het regime niet om dit te verbannen. Maar het gevoel dat er om dit WK te realiseren honderden mensen zijn gestorven, dat bevriest me gewoon. Je voelt dat iedereen die daar is met de handrem speelt en juicht. Iedereen had het liever niet zo gehad.

En dat maakt het voor mij tot een droefheid waar zelfs de beste stopper van Noppert of de mooiste goal van Frenkie de Jong zelfs niets aan veranderen…