Even over Ajax

Er zijn van die momenten dat je denkt: nee, dit kan niet. Onmogelijk. Hier zit een keerzijde aan. En ik heb geprobeerd het verhaal van de Ajax-vrouwen te keren en te kantelen, maar ik begrijp er nog steeds geen ene pepernoot van.

Hoe zit het?

De vrouwen van Ajax zijn landskampioen geworden. Dat heeft inderdaad niet het nieuws gedomineerd zoals de zege van Feyenoord. Voetbal kan in de lange rij aansluiten van zaken waarbij het nog niet helemaal (je voelt het understatement) gelijk opgaat tussen mannen- en vrouwenzaken. Maar als we naar het zilveren randje rond de donkere wolk kijken, is het mooie nieuws dat het vrouwenvoetbal booming is. Vrouwenvoetbal is pas sinds 1971 erkend door de KNVB en nog steeds zaten maar weinig clubs te wachten op een vrouwentak. Te veel gedoe, vonden ze. Het begon allemaal maar klein met 5000 voetballende vrouwen in Nederland, nu zijn dat er ruim 65.000.

Als de OranjeLeeuwinnen Europees kampioen worden neemt de populariteit van de sport echt een vlucht: onze vrouwen spelen bij grote buitenlandse clubs en Lieke Martens verruilde FC Barcelona voor Paris Saint-Germain. Dit seizoen rondden de vrouwen van Ajax af met de landstitel, een waanzinnige prestatie.

Laat de rondvaartboten maar voorvaren en ontkurk de champagne, zou je zeggen. Maar wat is het antwoord van de Ajax-top? Geen feest. Je leest het goed. Geen. Feest.

De reden? Omdat de situatie bij de mannen op vele opzichten zo onder niveau is vinden ze een feest bij de vrouwen niet gepast.

Weet jij ook niet waar je moet beginnen met het stellen van vragen? Zoals: maar als de vrouwen het niet goed deden was dat toch nooit een reden om een mannenfeestje niet door te laten gaan? Of: moet je dan niet juíst de successen die er wel zijn vieren?

Mijn dierbare collega Franska Stuy van het o zo leuke Franska.nl zegt zo vaak: ’Ik heb geen facelift nodig. Sommige situaties zijn zo raar dat mijn wenkbrauwen vanzelf omhoogschieten.’

Dit is er zo een.