Cinderella,

Er was een reden waarom ik mijn bladencollega’s van Elle en Quote wel het glanzende laagje van hun oogbol had willen krabben van jaloezie (metaforisch gesproken dan hè, hartstikke leuke vrouwen allemaal); het feit dat zij met hun kantoor aan het Koningsplein in Amsterdam huisden en wij in Hoofddorp. Los van de bruisende stad om je heen, leuke lunchtentjes op Louboutin-proof afstand was het vooral het feit dat ze minstens tweemaal daags langs Shoebaloo liepen. Shoebaloo, het mekka van elk modemens. Het mooiste van het mooiste, het beste van het beste. En o wat vloeide de oxytocine als wij de uitnodiging voor de exclusieve pre-sale ontvingen. De gouden wikkel van Sjakie en de Chocoladefabriek was er niets bij. Bijna opstijgend van geluk verlieten we de winkel met verse waar van Marni, Prada of Chloé.

Ik herinner me vriendin M die niet een, niet twee, maar drie tassen mee naar huis sleepte. De opmerking van haar vriend ‘Ik wist niet dat je een tas nodig had’ pareerde ze met het keiharde uitverkoopargument. ‘Deze waren voor de helft.’ ‘Hoeveel kostten ze dan,’ wilde hij weten. ‘900 euro,’ had ze toch een tikje beschaamd gezegd terwijl ze haar hand zachtjes troostend op haar creditcard legde. Haar vriend was even stil. ‘Dus nu voor 450 euro,’ rekende vriendlief en ze liet hem in zijn waan, want ze had natuurlijk het afgeprijsde bedrag gecommuniceerd. Zo zijn wij.

Toen Amayzine twee jaar bestond vierden we dat groots en meeslepend. Ik had jurylid mogen zijn voor Holland’s Next Top Model en we hadden zowaar een print issue geproduceerd. Voor de feestelijke avond had ik een krankzinnig coole outfit van Gucci in Milaan mogen lenen. Allen de laarzen waren de runway pieces, dus gemaakt voor een model en niet voor mij. De schoenen te groot, de schacht veel te smal. Ik parkeerde ze in de kast en toog naar de P.C. Hooftstraat want Gucci vraagt om Gucci. Ik zag een beeldig wijnrood paar dat perfect paste bij de jurk en de ideale hak had voor een avond als deze. ‘Weet je wat, ik hou ze aan,’ zei ik tegen de verkoopster. Ik zou namelijk meteen doorgaan naar de visagisten van MAC in de Leidsestraat, me daar in mijn jurk laten glijden en daarna met de taxi naar de feestvenue laten rijden. Ik had de deur van de boetiek nog niet in het slot getrokken of het bandje van de schoen knapte los. En ze hadden geen ander paar. Hoezeer ik ook grossier in B-plannen, nu wist ik het even niet meer. Of toch wel. Shoebaloo. Daar had ik laatst toch een beeldschoon setje Gucci-schoenen gezien. Totally Carrie Bradshaw van groene stof en met een G van strasssteentjes. Vanavond vroeg om uitbundig.

Een oplossing was gevonden, maar ik had geen tijd. Dus ik belde met de storemanager en vertelde hem mijn probleem. ‘May, rij straks met je taxi langs onze boetiek in de P.C. Ik ren dan naar buiten en gooi twee opties in jouw maat bij je naar binnen.’ En zo geschiedde. ’s Avonds stond ik in en op Gucci op het podium en verwelkomde ik Martin en Vittoria, het gouden duo van Shoebaloo. Ze bedankten me voor de mooie avond, gaven me een knuffel en fluisterden in mijn oor: ‘De schoenen zijn voor jou. Cadeautje van ons.’

Zelden ben ik dichter bij Assepoester geweest dan toen.

Ik dank Shoebaloo voor het serveren van luxe en glamour. Jullie worden gemist.