Dating Disasters: ‘We concludeerden beiden dat het vreemd was om zo’n connectie via de telefoon te voelen’

In Dating Disasters vertellen anonieme lezers over hun gênantste, meest tenenkrommende en dramatische dates. Deze week: de virtuele date.

‘Daten in tijden van de pandemie? Ik wist niet dat het mogelijk was tot ik Stefan ontmoette. We waren ooit een match op Tinder, maar zoals bij zoveel matches, kwam het niet echt tot een date. Tot we weer een beetje aan de praat raakten en onze interesse naar elkaar uitspraken. We wilden elkaar graag zien, maar alle restaurants waren dicht en dan was er nog een klein struikelblok: hij zat op dat moment aan de andere kant van de wereld.

Toch had hij een plan waar ik me, volgens hem, niet mee hoefde te bemoeien. Ik hoefde hem alleen mijn adres te geven en de volgende dag om 19.00 uur klaar te zitten met mijn telefoon. Niet heel slim misschien, je adres geven aan een wildvreemde, maar wat kon hij me op duizenden kilometers afstand maken?

De volgende dag om stipt 19.00 uur ging mijn telefoon. Het was Stefan via FaceTime. ‘Wat zie je er prachtig uit,’ zei hij meteen. Ik had ook wel erg mijn best gedaan en had naast een extra laagje contour, zelfs een beetje parfum opgespoten. Hij gaf toe dat ook gedaan te hebben en we lachten om de zinloosheid van die actie.

Na even gekletst te hebben ging mijn bel. Ik deed mijn deur open en vond een tas op de mat. Ik huppelde terug mijn appartement in en trof een bak sushi voor zo’n drie personen in de tas aan die hij dus vanuit het buitenland voor mij had besteld. Het lukte me om hem casual te bedanken, maar een beetje van slag was ik wel. Hij zei: ‘Een man moet altijd de eerste date betalen, ook op afstand.’ Zelf toverde hij ook een paar rollen sushi tevoorschijn en zo hadden we ineens onze eerste virtuele dinner date.

We kletsten aan één stuk door, proostten en gaven elkaar hapjes door het scherm heen. Belachelijk klef eigenlijk, maar ontzettend gezellig. Op het moment dat ik een beetje van de schrik was bekomen ging mijn bel opnieuw. Ik keek hem door mijn beeldscherm heen vragend aan en hij lachte terug. ‘Ga maar open doen,’ zei hij. Dat deed ik natuurlijk gauw en weer trof ik een tas op mijn deurmat aan. Ik nam ‘m mee naar binnen om de inhoud te kunnen bekijken waar hij bij was. Blijkbaar had hij besloten om ook nog vier (!) toetjes voor me te bestellen, omdat hij niet wist waar ik van hield. Uiteraard heb ik ze allemaal opgegeten.

Uiteindelijk hebben we ruim drie uur met elkaar aan de telefoon gehangen en concludeerden we beiden dat het vreemd was om zo’n connectie over de telefoon te voelen. Omdat het nog niet bekend was wanneer hij weer in het land zou zijn, spraken we af om nog een keer te facetimen en dan misschien van locatie te wisselen. Dan zouden we gewoon allebei naar het strand gaan of zoiets.

Dat idee viel echter snel in duigen toen ik na een paar dagen doorkreeg dat ik niks meer van hem zou gaan horen. Ik had hem nog bedankt voor het eten en de leuke avond, maar de vinkjes van dat appje bleven angstvallig lang blauw en toen de dagen weken werden besloot ik het maar te laten zitten.

Ik heb hem dus nooit meer gesproken, maar ik vraag me wel af wat het punt was dat hij dacht: hier heb ik toch geen zin in. Was het de manier waarop ik mijn stokjes vasthield? Het gemak waarmee ik in één keer vier toetjes naar binnen werkte? Of misschien stond dit gewoon niet in de kaarten. Ik heb geen idee en ik denk niet dat ik er ooit achter ga komen aangezien hij me niet zo lang geleden zonder pardon van zijn sociale netwerken af heeft geknikkerd. Wat ik wel weet is dat het me weer waanzinnig veel papierwerk heeft gekost om hem van de ‘potentiële datestapel’ terug naar de ‘die gaan we nooit meer zien’ stapel te bonjouren. Ik speelde nog met het idee om deze man een Tikkie te sturen voor de gemaakte administratiekosten, maar ik heb het maar gewoon laten gaan. Graag of niet!’

Wil jij jouw Dating Disasters ook met ons delen? Leuk! Stuur een mail naar info@amayzine.com en misschien lees je jouw verhaal hier binnenkort wel terug.