Dating Disasters: ‘Ik krimp nog steeds van plaatsvervangende schaamte in elkaar als ik aan dat moment denk’

In Dating Disasters vertellen anonieme lezers over hun gênantste, meest tenenkrommende en dramatische dates. Deze week: de serenade.

Ik was een jaar of zestien en ik mocht voor het eerst tijdens oud en nieuw met mijn vrienden op pad. Ik woonde in een dorp waar nooit iets gebeurde en iedereen elkaar kende, maar wat vond ik het spannend om eindelijk losgelaten te worden. Belangrijk om hierbij te vermelden is dat dit verhaal zich vér voor datingapps en sociale media afspeelt. Ik had op dit moment een Hyves-pagina waar ik  nooit op keek en een Motorola Razr met precies €2,32 beltegoed erop. Je ging om met wie je kende en je verspilde zéker niet je kostbare beltegoed aan een wildvreemde.

Afijn, hoe spannend ik het ook vond, eigenlijk wist ik dus al precies wat me die avond te wachten stond. Niets bleek minder waar toen ik zag dat mijn vrienden iemand hadden meegenomen die ik nog nooit had gezien. Hij heette Joost, zijn steile, zwarte haar was met een halve pot gel naar achter gekamd (don’t judge, het was het begin van de jaren ’00 en iedereen die maar een beetje op Nick Carter leek had wat bij betreft mijn hart al voor zich gewonnen) en zijn felblauwe ogen leken recht door me heen te kijken. Oh, en misschien nog wel het interessantste voor mijn ontwikkelende puberbrein: hij was negentien. Mijn ouders zouden deze jongen zo ontzettend afkeuren en dat maakte hem natuurlijk alleen maar leuker.

Die nacht banjerden we door het dorp en bleven we warm met behulp van onze flessen Smirnoff Ice (again, don’t judge, jij dronk dit ook in 2008). Joost en ik belandden samen op een bankje waar ik bibberend van de kou en van de spanning vroeg wat voor opleiding hij deed. Joost lachte, trok een pak geld uit zijn jaszak en zei: ‘de school van het leven liefje’. Oh, als mijn ouders dit hadden gezien hadden ze me direct aan mijn Björn Borg-tas (nu ga ik echt stoppen met de 00’s disclaimers) naar huis getrokken en me nooit meer naar buiten laten gaan. Die wetenschap zorgde er dan weer voor dat ik besloot om Joost te zoenen. Ik kan nog voelen hoe spannend dat was, want los van het feit dat alles nu eenmaal spannend is als je zestien bent had ik nog nooit zo’n foute gast ontmoet. Ik vond het maar wat heerlijk.

Een week, een paar sms’jes en een openbaring dat Joost misschien iets te fout voor me was later zat ik in een restaurant met mijn familie. Ik weet wat je denkt, maar op die leeftijd waren we toch allemaal elke week verliefd op iemand anders? Ik was hem bijna vergeten toen mijn telefoon ging: het was Joost. Mijn familie riep pestend dat ik op moest nemen en stond erop dat ik de telefoon op de luidspreker zou zetten. Ik bezweek onder die groepsdruk en nam op in de hoop dat hij gauw weer zou ophangen, maar niets bleek minder waar. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn tot ik muziek hoorde spelen. Het is belangrijk om te begrijpen dat dit géén grap is, maar deze man heeft serieus de volle drie minuten en zestien seconden van ‘Ik hou van jou’ van Gordon voor me afgespeeld. Op de luidspreker. Aan het einde van het nummer hing hij op en liet mij stomverbaasd achter met familie die al helemaal niet begreep wat hier zojuist was gebeurd. Even was het stil, waarna we alle vier in lachen uitbarstten. Wát een stunt was dit. Ik krimp nog steeds van plaatsvervangende schaamte in elkaar als ik aan dat moment denk.

Misschien gemeen, maar ik was op dat moment echt niet ontwikkeld genoeg om hier een gepaste reactie op te verzinnen en dus heb ik Joost na deze actie nooit meer gesproken. Soms vraag ik me wel eens af wat er van hem gekomen is of wat er was gebeurd als ik hier wel op gereageerd had, maar één ding is in ieder geval zeker: ik zal hem nooit vergeten.

Wil jij jouw Dating Disasters ook met ons delen? Leuk! Stuur een mail naar info@amayzine.com en misschien lees je jouw verhaal hier binnenkort wel terug.