Toch maar weer even over And Just Like That

Na de enorme teleurstelling van aflevering 1 en 2 die HBO twee weken geleden uitserveerde (ja, ze waren nog erger dan de tweede film en, het is bijna knap te noemen, nog stroever en flauwer dan de eerste afleveringen van seizoen 1) probeerde ik het vrijdag toch maar weer even. Aflevering 3. Het blijven je vriendinnen tenslotte. Die dump je ook niet zomaar na drie saaie avonden, toch?

En eigenlijk gebeurde hier hetzelfde als bij het eerste seizoen van And Just Like That. De personages gingen af van hun bordkartonnen variant, kregen diepte. Miranda vond ik ineens laveren tussen lief en sneu (vooral de scène waarin ze een tatoeage wil laten zetten om zich geen robot meer te voelen terwijl ze eigenlijk al haar eigenheid in de gracht heeft gekieperd om het it’s-all-about-me-Che naar de zin te maken), Carrie was weer zeldzaam Carrie die grapjes probeert te maken terwijl ze zich door een inspreeksessie worstelt waarin ze het hoofdstuk uit haar boek voorleest waarin Big overlijdt en Charlotte is gewoon zalig Charlotte met haar opwinding over de milf-lijst die op school rouleert.

Er ontstaat een nieuwe vriendinnengroep die misschien wel meer lijkt op die in het echte leven, waarbij vriendinnen van de een, Dr. Nya bijvoorbeeld, ook aanhaakt bij de anderen, zoals bij Lisa Todd Wexley, en dat maakt het gemis van Samantha zeker niet goed, maar het helpt wel. Het helpt.

Donderdag zit ik weer klaar en ik spring meteen op je schouder als ik Samantha in het vizier heb.

PS. En wist je al dat gewoon de salon van onze Nederlands Rob Peetoom in And Just Like That zit?