#FML: ‘Mijn man ziet niet dat mijn schoonmoeder een hekel aan me heeft’

‘Twaalf jaar geleden trouwde ik met David. Het was een mooie dag vol liefde en geluk, op één ding na: zijn moeder kwam opdagen in een crèmekleurige galajurk die wel héél erg op een bruidsjurk leek. Ik besloot mijn frustratie weg te slikken, dat had ik namelijk altijd al gedaan. Het was niet de eerste keer dat ze niet onder stoelen of banken schoof dat ze graag had gewild dat ze voor altijd de enige vrouw in David zijn leven had willen zijn, dus ergens had ik deze actie ook wel verwacht.

David komt uit een klein gezin. Hij groeide beschermd op in een klein dorp samen met zijn ouders en broertje. Toen hij voor zijn studie naar Den Haag verhuisde, ontmoette hij mij. We maakten oogcontact in een drukke bar en vanaf dat moment was het duidelijk: wij hoorden bij elkaar. Ik was dan ook heel erg enthousiast toen hij voorstelde om bij zijn ouders op bezoek te gaan. Hoe leuk is het om te zien waar je grote liefde vandaan komt?

Nou, voor sommige mensen waarschijnlijk erg leuk, maar voor mij was dit het begin van een eeuwige stille en eenzijdige strijd tussen zijn moeder en mij. Bij binnenkomst kreeg ik een slap handje en keek ze me nauwelijks aan. Als ik David zijn verhalen moest geloven was zijn moeder de meest liefdevolle en zorgzame vrouw die hij kende, maar daar zag ik niks van terug. We waren er twee uur en in die tijd kreeg ik alleen een kopje lauwe, slappe thee terwijl er precies niks gevraagd werd over mijn leven. Op de vragen die ik stelde kreeg ik een kort en ongeïnteresseerd antwoord en de aandacht ging eigenlijk alleen maar naar David.

Op weg naar huis wilde ik erover beginnen tot David zei: ‘ik zei het toch, ze is zo lief!’ Sorry? dacht ik. Hebben wij zojuist deelgenomen aan dezelfde bijeenkomst? Vanaf dat moment werd het duidelijk dat David zijn moeder nooit zou zien zoals ik haar zag. Deze eerste ontmoeting was slechts een fractie van wat ik in de afgelopen jaren met haar heb meegemaakt. Altijd als we elkaar zien maakt ze een opmerking over mijn uiterlijk, mijn werk (want hoe durf ik te werken als ik ook een huisvrouw zou kunnen zijn), wat we met ons geld doen en ze neemt het mij kwalijk dat we geen kinderen willen. Een keuze waar haar zoon net zo hard achter staat als ik, maar die kan in haar ogen geen kwaad doen.

In het begin probeerde ik het wel eens aan te kaarten bij David, maar hij lijkt altijd wel een excuus te hebben voor haar gedrag óf vindt dat ik me aanstel. Om ruzie te voorkomen (want dat gun ik haar echt niet) bijt ik dus maar op mijn tong en laat ik het gebeuren. Hij draagt haar op handen, dat is iets dat nooit gaat veranderen. Toch merk ik dat het aan me knaagt en ben ik bang dat de bom een keer gaat barsten. Moet ik mijn mond houden om de lieve vrede te bewaren of aankaarten wat me dwars zit met het risico dat David partij voor zijn moeder kiest en zij haar zin krijgt? Als je het mij vraagt, zijn het allebei waardeloze opties.’