Hé, het is oké om niet op een roze wolk te zitten

Ik weet nog dat ik tijdens mijn zwangerschap dacht: als ik de bevalling achter de rug heb, heb ik het ergste gehad. Dat zal in sommige gevallen ook echt wel zo zijn, maar in mijn geval helaas niet. Mijn bevalling was traumatisch met een hoop ‘pech’, aldus de gynaecoloog en kinderarts. Pech die ik tot op de dag van vandaag nog steeds probeer te zien als geluk. Het geluk dat wij er ondanks alle paniek en de medische missers allebei gezond uit zijn gekomen.

Tweeënhalf jaar later vind ik het nog steeds verdrietig om over mijn bevalling te praten die voor mij eigenlijk voor zo’n 90 procent uit een black-out bestaat. Nooit had ik verwacht die versie van mezelf te worden. Normaliter ben ik iemand die weet wat ze wil, altijd. Een echte leeuw, die haar mening klaar heeft liggen en ‘gaat niet bestaat niet’ en ‘gewoon even doorzetten nu’ is hoe ik situaties vaak zie. En bovenal: houden van ‘mijn’ mensen gaat boven alles, altijd. Maar daar lag ik dan, na bijna vier dagen weeën gehad te hebben ‘had moeder geen kracht meer’, aldus de gynaecoloog (joh!). Ik weet nog dat ik besloot een handdoekdoek over m’n gezicht te leggen en niet meer in het moment te willen zijn. Er ging een overlevingsknop aan en tegelijkertijd ging de Lil in mij uit.

Met te veel geweld kwam Enzo om 22.19 uur op de wereld, waarna hij meteen mee werd genomen door de kinderarts. Pas ’s nachts, toen veel te veel mensen mij voor zijn geweest, ontmoette ik Enzo. De dagen daarna was het, zoals voor iedere vrouw die net is bevallen, een rollercoaster aan emoties. Voor mij helaas veel meer dan gemiddeld, iets wat mij totaal opbrak. Zowel lichamelijk als geestelijk ging ik op slot en er werd in de wandelgangen net iets te hard gesproken over een mogelijke postnatale depressie (wat overigens in Nederland bij één op de tien newborn mama’s voorkomt). In detail zal ik nu verder niet treden, maar het is bizar wat een traumatische gebeurtenis met een mens kan doen.

Wees niet te streng voor jezelf.
Je doet het goed.

Na vijf dagen mocht Enzo (met zijn hersenschudding) naar huis. Het moment dat ik mezelf ben begonnen te herpakken weet ik niet meer precies, maar ik weet wel dat er geen roze wolk boven onze kraamtijd hing. En dat is oké. Dus voor iedereen met een baby on the way, moeders die zich anders voelen dan verwacht of zich misschien wel herkennen in mijn verhaal: wees niet te streng voor jezelf. Je doet het goed. Geef je eigen grenzen aan. Je bent sterker dan je denkt. En of die wolk nu roze of donkergrijs is, achter elke wolk, hoe dik of donker ook, wacht er een zonnetje om weer voor je te schijnen.

Fotografie: The Clicking Mom