Dit zal je herkennen als je net een hond hebt
Een puppy klinkt, in mijn oren, als de ultieme droom. Ik ben gek op honden en vooral van die kleine pups vreet ik echt helemaal op. Zelf heb ik sinds een maand een Maltipoo: een kruising tussen een Maltezer en een poedel. Ze heet Mikky en ze heeft karamelkleurige krulletjes. Echt te schattig, al zeg ik het zelf. Ik moet wel toegeven dat ik geïnfluenced ben door TikTok en mijn hele For You page ermee vol stond, anders had ik er waarschijnlijk nog nooit van gehoord. Toch heeft het hebben van een pup soms zo zijn ‘nadelen’ waar andere crazy dog ladies zich vast in zullen herkennen.
Zelf heb ik een lichte hekel aan mensen die helemaal weg zijn van hun eigen huisdier. Je hebt er altijd een paar tussen zitten die duizend foto’s aan iedereen moeten laten zien en negen van de tien keer boeit het de ander vrij weinig. Maar nu ben ik precies die persoon. Ik wil Mikky overal mee naartoe nemen en ik spam mijn vriendinnen helemaal vol met filmpjes en foto’s. Inmiddels zijn ze me spuugzat.
Dat beestje verwen ik dan ook optimaal. Haar ieniemini bench ligt overvol met knuffels en speelgoed; net een soort dierentuin. Van haar tien knuffels, vindt ze er misschien twee leuk om mee te spelen. Schoenen, sloffen, krukjes en stoelpoten zijn toch haar absolute favoriet. Mijn nieuwe Uggs-sloffen die ik voor kerst heb gekregen heb ik eergisteren in de zwarte bak kunnen gooien. Om ervoor te zorgen dat de stoelen nog wel overeind blijven staan, heb ik met mijn goede gedrag antibijtspray gehaald. Helaas is dit geen groot succes: ze likt de spray op alsof het een ijsje is.
Iets waar ik vast en zeker niet de enige in zal zijn is dat ik een soort granny ben geworden. Op de vrijdagavond zit ik liever met m’n vriend, familie en die hond op de bank dan dat ik uitga. En ik ben nog maar 19 jaar. Eigenlijk schaam ik me daar een beetje voor want dit is nu juist mijn tijd om te shinen, maar nee: I pass.
Sterker nog, iedere zaterdagochtend mag ik voortaan met dat beestje naar puppytraining. Vorige week ben ik voor het eerst geweest; een dag die niet snel uit mijn herinnering zal verdwijnen. Daar sta je dan, met allemaal moeders die met een babystemmetje tegen die pups te praten: ‘JAAA, goed zo, wat ben jij toch een knap hondje!’ We leken wel een stelletje bezetenen. Zodra Mikky iets goed deed, kreeg ik van de puppytrainster stukjes Smac in mijn handen gepropt. Ik heb acrylnagels dus drie dagen later kon ik de resten ervan nog steeds vinden. De volgende keer neem ik zelf wel wat mee, want ik ging bijna over m’n gier daar. Als kers op de taart kotste ze het allemaal uit in de auto op de terugweg. Heel fijn als je zelf emetofobie hebt en daar absoluut níet tegen kan.
Een pluspunt is wel dat ik iedere dag bijna aan mijn 10.000 stappen kom. Je moet elk uur naar buiten om ervoor te zorgen dat de behoeftes ook daadwerkelijk buiten worden gedaan. Vaak ben ik al te laat en loop ik weer recht met mijn blote voeten in een plas. Maar echt boos kan ik er niet op worden; haar uiterlijk maakt alles goed. Ik heb nog even getwijfeld om een bodywarmertje voor haar te kopen, maar dat is mij toch net een brug te ver.
