Dit zal je herkennen als je een jonge oma aan het worden bent

Eerst was ik de moeder van mijn vriendinnengroep, maar inmiddels kun je mij gerust de oma van de groep noemen. Yep, ik zit volledig in mijn grandma era, wat betekent dat ik een avondje op de bank stukken meer kan waarderen dan een nacht in de kroeg. Dit wordt ook wel het ‘grotsyndroom’ genoemd, waardoor je steeds meer moeite hebt met sociale verplichtingen en daarom liever je tijd alleen doorbrengt. Als je net als ik dus ook verdacht veel op een oude oma gaat lijken, dan zul je deze dingen vast herkennen.

Geen zin meer in uitgaan
Op z’n tijd kan ik een gezellig huisfeestje of een festival echt wel waarderen, maar lang niet meer iedere week. Dit weekend was het weer zover: ik ging naar de kroeg met wat vrienden en het enige waar ik aan kon denken was mijn eigen bed. Al die schreeuwende mensen, die enorme mensenmassa en dat constante geduw werden mij veel te veel. Dat vind ik het de kater gewoon niet meer waard.

Vroeg uit de veren
Voorheen bleef ik ieder weekend tot na de middag in mijn bed liggen en nu kan ik me dat niet eens meer voorstellen. Dat nutteloze gevoel dat je dan de rest van de dag vasthield vond ik verschrikkelijk. Daarom staat mijn wekker nu het liefst lekker vroeg zodat je jezelf op je gemakje kan klaarmaken. Zo begin je je dag een stuk fijner, trust me.

Blij als plannen worden afgezegd
Eerst moest je dit echt niet bij mij flikken en nu ben ik de gelukkigste persoon op aarde als plannen worden gecanceld. Dat betekent namelijk dat ik lekker thuis mag blijven, yay. Geen outfitstress, geen dikke laag make-up, geen haren die nog geföhnd moeten worden… Geef mij maar gewoon mijn huispak en favoriete feelgoodserie en mij hoor je de rest van de avond niet meer.

Nieuwe oubollige hobby’s
Opeens krijg ik het helemaal warm van bakken en puzzelen. Ja, zo diep zit ik. Op de vrijdagavond vind ik het heerlijk om een taart te bakken of aan mijn 1000-stukjes-puzzel te zitten; ik heb er zelfs zo’n speciale rolmat voor gekocht zodat alle puzzelstukjes op hun plek blijven liggen. Heel triest eigenlijk, maar voor mij voelt die pure focus als een soort therapie. Voor je het weet heb je je telefoon al drie uur lang niet aangeraakt. Heerlijk is dat.

Minder bezig met social media
Vroeger deelde ik alles op mijn social media. Ik appte me suf in groepsapps, via Snapchat spamde ik mijn vriendinnen vol met filmpjes en op Instagram was ik ook best actief. Opeens heb ik die drang totaal niet meer. Als ik ergens ga lunchen, dan is een foto voor mijn Insta Story het laatste waar ik aan denk. Sterker nog, ik ben heel blij dat ik het nut er niet meer van in zie om mijn voor-, hoofd- en nagerecht op de foto te zetten als ik uit eten ga. Wie boeit dat nou? Precies: helemaal niemand.