De irritaties bij shared dining restaurants

Met shared dining restaurants heb ik altijd een beetje een haat-liefdeverhouding. Liefde omdat ik nogal eens last heb van keuzestress als ik menukaarten bekijk en ik dus het liefst zoveel mogelijk proef. Het is me net iets te vaak gebeurd dat ik twijfelde tussen twee gerechten en dat ik er eentje koos en mijn tafelgenoot het andere… En dat ik spijt kreeg. Een bloedirritant gevoel. Tegelijkertijd kan ik natuurlijk ook erg pronken met mijn goede keuze als de ander juist het verkeerde gerecht voor zich heeft, maar dat komt vele malen minder voor.

Spijt heb je minder snel als je in een shared dining restaurants bent. Steeds vaker merk ik ook dat dit soort restaurants me op de zenuwen werkt. Zo was ik laatst voor het eerst bij een nieuwig restaurant in Amsterdam. Op de kaart stonden Spaanse tapas. Ik gok dat je, ook al ben je nog nooit in Spanje geweest, inmiddels wel weet wat dat inhoudt, en toch komt er dan iemand van de bediening aan ons tafeltje die gelijk door de knieën gaat zodat hij hurkend bij ons op ooghoogte zit en met een grote glimlach vraagt: ‘Zijn jullie bekend met ons concept?’

Dat woord concept kan ik dus echt niet meer horen: hoezo ‘jullie concept’? Tapas bestaan in Spanje al sinds de 13e eeuw en ook in Nederland ben je verre van de enige of eerste die het baanbrekende idee heeft gekregen om Spaanse tapas te serveren. Dus om kort antwoord te geven op je vraag: ja, ik ben bekend met hét concept.

Dan gaan we helaas door naar irritatie nummer twee: waarom word ik met mijn tafelgenoot aan een tafeltje gezet dat de grootte heeft van mijn bijzettafeltje thuis? Dat tafeltje staat al gelijk vol met onze twee glazen wijn met bijbehorende fles en twee glazen water met ook die bijbehorende fles. En dan staat er nog geen bord op tafel.

Hoezo gaan restaurants voor het hele shared dining-idee als ze óók het plan hebben om zoveel mogelijk gasten te ontvangen aan minuscule tafeltjes? Die twee dingen gaan wat mij betreft gewoon echt niet samen. Negen van de tien keer zeggen die restaurants ook heel olijk: ‘En we brengen elk gerechtje gewoon gelijk als het klaar is.’ Vind ik prima. Maar die bediening ziet toch ook dat er met moeite twee bordjes op passen? En dan met nog eens twee bordjes aankomen en dan grappend zeggen: ‘Dit wordt even proppen.’ Nee. Het past gewoon niet, omdat jullie met jullie concept twintig tafels in een ruimte hebben geknald in waar zo’n twaalf in hadden gehoord.

Vlak voor Covid had ik mijn allerergste ervaring. Het was in een restaurant in Den Haag, waar ik met twaalf vriendinnen een weekendje naartoe was. We hadden de menukaart al bekeken en zagen dat het niets bijzonders betrof: burgers, pasta, tomatensoep, bitterballen, carpaccio, kipsaté… Niets spannends, maar helemaal prima. We moesten vroeg naar een ander feestje dus ons idee (of ons ‘concept’, als je het zo wil noemen) was ook om puur een snelle, goede bodem te leggen met wijn erbij. Deze locatie leek dat voor ons te kunnen gaan regelen.

Maar toen we de kaart kregen vroeg de serveerster ‘of we bekend waren met hun concept’. De vraag die toen al gelijk irritatie opwekte, maar nu ook verwarring. Hoezo, concept? Je bestelt een burger met friet en die krijg je dan na een tijdje voor je neus en eet je op. Maar nee, ook zij deden nu mee met het ‘shared dining concept’.

‘Hoe werkt dat dan met gerechten als soep, burgers, pasta en saté?’ vroeg ik verward. ‘Alle gerechten komen gewoon wanneer het klaar is en die komen dan in het midden te staan zodat je kan delen.’ ‘…Dus we krijgen allemaal een lepel om mee uit de soep te gaan lepelen?’ ‘Ja, precies ja!’

Nu ik hier weer aan terugdenk ben ik wéér in de war. Natuurlijk hebben we gewoon allemaal ons eigen gerecht besteld, werd het toch in het midden neergezet en pakte iedereen gewoon wat diegene had besteld. En jawel: kregen wij ook een preek ‘dat dit niet hun concept was en dat hadden ze toch heel duidelijk aan ons uitgelegd’.

Soms vraag ik me af hoe het nu met die serveerster gaat en of ze nog meer nieuwe concepten heeft bedacht.