De kerstreclame van de Lidl laat ons dit jaar weer janken

Hopelijk ben ik hier niet de enige in: de feestdagen maken van mij echt een natte dweil. Ik kan letterlijk om alles huilen, en dat dat is ook wel een beetje de schuld van mezelf. Het was namelijk mijn eigen keuze om Hachi voor het eerst in tien jaar te zien, wetende dat het dé film was die mij vier dagen lang non-stop heeft laten huilen. Stom, stom, stom. Want ja hoor, natuurlijk was het weer raak en verdronk ik in mijn tranen op de bank.

Het is gewoon iets met dieren dat mij zó aan het huilen kan laten maken. Natuurlijk pinkte ik een traantje weg toen Jack niet op de deur mocht en Rose zijn bevroren lichaam naar de bodem van de Atlantische Oceaan liet zinken, maar een oude Hachi die komt te overlijden nadat hij jaren op zijn baasje aan het wachten was? HUILEN. Net zoals bij De Ongelofelijke Reis wanneer de kat van de waterval af valt. God, ik krijg er nu alweer tranen van in mijn ogen.

Dus Lidl. Lieve, lieve Lidl. Wat. Doe. Je. Ons. AAN. Deze natte dweil kan kerstreclames al slecht hebben, maar dan met deze veel te schattige wasbeer? Met een kerstmuts, die gewoon heel graag warm binnen wil zitten maar buiten alleen in de kou zit? Dat wasbeertje dat jouw knuffel vindt en waar de hond vervolgens de credits voor krijgt, ongeacht de helse tocht die deze wasbeer heeft afgelegd. En dan als klap op de vuurpijl die hond die dan ook nog eens buiten zijn kerstmaaltijd met die wasbeer deelt. Aaaah. Kan het niet aan.

Nee echt, geen idee wie bij Lidl deze reclame heeft bedacht, maar chapeau. Jullie hebben mij, en vele kijkers met mij gok ik, weer aan het huilen gebracht.