Kieks Spanje Schrijfsels: ‘Hola guapas, I’m bahaaack!’

Ik geloof in kansen vanuit het lot. Soms krijg je die ene kans binnen, die ene kans waarbij je intuïtief lijkt aan te voelen: dit is ‘m. Mijn call. Dit is mijn uitnodiging. Zó op mijn lijf geschreven: als ik hier ‘ja’ op zeg, ga ik groeien. En misschien zelfs wel een volgende fase van mijn leven in.

Mijn hart sloeg over toen ik de invite kreeg om mee te gaan naar een vijfdaags lifestyleretreat in Benissa. Toen de uitnodiging binnen kwam, zou ik binnen een paar maanden naar Spanje emigreren en verrek: precies drie weken geland zijn. Met de desbetreffende retreatlocatie op zo’n 45 minuten rijden. De mooiste dingen bedenk je niet zelf, dat zijn de verrassingen. De onverwachte cadeautjes die ineens voor je voordeur staan.

En nu zit ik hier. In een zenchique boutiquehotel, een beetje dromerig voor me uit te staren. We hebben de hele middag voor onszelf en ik heb afgesproken om over deze reis te schrijven. Te probéren althans. Zonder druk. Het schrijven is een uitlaatklep die het lange tijd niet deed. Een creatieve expressie waarvan ik zelfs een tijdje verdrietig dacht dat deze ‘stuk’ was.

Daarom klapte ik op 15 juli 2021 mijn laptop dicht. En die laptop bleef dicht. En dicht. En dicht. Net zolang totdat ik er boos van werd. En toen verdrietig. Daarna zelfs onzeker. Op een gegeven moment wist ik niet eens meer in welk kastje ‘dat stomme ding’ lag.

De schrijver met een writer’s block. Wat een verhaal (lees hier maar hoe dat eraan toe ging). Ineens voelde ik het gemis van de zangeres die niet meer kon zingen. De presentator met een poliep. Wat een kutzooi. Hoezo lukt dit niet meer? Het moest 2023 worden om het antwoord te vinden.

Mijn gebrek aan motivatie werd veroorzaakt door een diepere behoefte aan vernieuwing. Het was niet even een tijdelijk writer’s block als in: joh, ik weet even niet wat ik moet schrijven. Het probleem was dat ik op zoek was naar een Totaal Nieuwe Roeping, om de lat maar efkes laag te leggen. Het kan ook nooit eens normaal hier.

Afijn, long story short: ik geloof erin dat dingen om een reden níet meer stromen. Die hobby. Die relatie. Die job. Die vriendschap. Dan is het tijd voor actie in de taxi. Het klinkt als een Johan Cruijffje, maar er is simpelweg movement nodig om iets dat vast zit in beweging te krijgen. De message of life. In mijn geval was het best een grote movement. Ik werd geroepen door een nieuwe manier van leven. En dus gooide ik het roer om en vertrok met mijn liefde (én poezenliefde) richting Spanje.

Ik wil jou de komende weken op de maandagochtend meenemen in mijn Spaanse avonturen, van A tot Z. Vanaf onze beslissing om te verhuizen tot de dag van de vrachtwagen. Van de aankomst in Spanje tot aan alles wat we hier meemaken. Én natuurlijk de zoektocht naar een huis. Alles.

Voor nu ben jij op dit moment getuige van best een groots moment. Nu lig ik hier op een stretcher in de schaduw naast het zwembad. Ik kan honderd andere dingen doen, maar kies voor de laptop. En de laptop dit keer voor mij.

Toch bizar? Blijkbaar was er een emigratie voor nodig om de flow weer in mijn vingers te krijgen. Om de vertaalslag te maken tussen hart en handen. Ik voel het aan de manier hoe mijn vingers over het toetsenbord glijden. Het zit er nog. Ik ben er nog.

Ik.
Ben.
Er.
Weer.
Kan. Wel. Janken.
Ik heb jullie gemist, lieve Amayzers.

PS: Volgende week minder sentimenteel, beloofd. Denk ik.  

Credits fotograaf: Jade Harms