Kiki’s Spanje Schrijfsels: ‘Eerlijk? Deze week kon ik alléén maar janken’
Het unheimliche gevoel bekruipt me deze week voor het eerst. ‘San, gaat dit allemaal wel goed komen?’ Hij kijkt me aan met een meewarige blik. ‘Wat bedoel je?’
‘Nou gewoon. Met het huis enzo. En het geld. Ik bedoel: we hebben alles opgegeven. Echt alles! Wat nou als ons geld op raakt en we geen huis vinden?’
We zitten in de auto en aan de manier hoe mijn onderlip begint te trekken, voel ik dat ik het niet langer droog houd. Ik barst in tranen uit, gevolgd door een bijzonder piepend geluidje. Wat een kakzooi allemaal. Wie gaat er dan ook zo fucking slecht voorbereid emigreren?
Iets in mij weet dondersgoed dat ik dit soort vragen alleen maar stel in de week voordat ik ongesteld moet worden, maar toch voelen dit soort kwesties op zo’n moment REAL en levensbedreigend. Thank god is daar dan de mannelijke stabiliteit. ‘Het komt echt goed, Kiek. Echt. Natuurlijk gaan we een huis vinden.’
Met één hand bestuurt hij de auto en de andere hand legt hij op die van mij. ‘We zijn hier pas tien weken, lieverd. Tien. Iets opbouwen kost tijd. En we hebben alle tijd, toch?’ Mijn soulmate is een man van weinig woorden, maar de woorden die hij uitspreekt zijn spot on.
Het ding is: ik snáp hem en zijn stabiele mindset, maar tegelijkertijd snap ik mezelf ook. Ik heb weleens gelezen dat mensen drie belangrijke pijlers in hun leven hebben om hun gevoel van veiligheid aan te meten: 1. Je basis (hierin valt ook je eventuele partner en ook je eventuele gezin), 2. het huis (de veilige terugtrekplek voor privacy) en 3. het werk en hiermee simpelweg: de doekoes. Het inkomen. Als één van de drie ineens onder vuur komt te liggen is er al stress. Een tweede onstabiele factor erbij staat gelijk aan paniek en alle drie niet op orde betekent totale onveiligheid en depressie.
Op dit moment staat alleen pijler 1 in ons leven als een dijk: de relatie. Het huis en het inkomen zijn nu nog zwaar under construction. Niet zo gek dus dat ik me sommige dagen totaal ontvreemd en onveilig voel, twee derde van onze driehoek klopt nog niet.
Thank god kan ik me sinds kort wel schizofreen in tweeën splitsen tussen mijn Emotionele Zelf en Ware Zelf. Of beter gezegd: ik kan Mufasa en Simba tegelijkertijd zijn. Lees: m’n Innerlijk Emotioneel Onstabiele Simba kan alleen maar brullen alsof de bloeddorstige hyena’s haar binnenkort komen halen en tegelijkertijd kan ik boven de situatie uitvliegen en met een Mufasa-wijsheid aanschouwen hoe de huilende Kiek zelf ruis op de lijn creëert doordat ze alles op één hormonale hoop gooit. Dat ze haar comfortzone heeft verlaten en precies dátgene aan het leren is wat totaal bij het proces hoort. She got this. I GOT THIS.
Emigreren kun je leren, zo zeggen ze. En toch is het allemaal zo verrekte persoonlijk. In grote lijnen kun je vast je verhaal delen en overeenkomsten vinden met andere gelukszoekers, maar uiteindelijk is het een proces dat bij iedereen anders verloopt. Je leert in dat proces een hoop nieuwe dingen over jezelf en kweekt krachten waarvan je dacht dat je ze niet eens nodig had. Een flinke portie uithoudingsvermogen bijvoorbeeld. Flexibiliteit. Veerkrachtigheid. Vertrouwen. Geduld.
Man, wat een prachtige levenslessen eigenlijk. Die verkopen ze niet in de winkel, hè?
PS. Meekijken in ons proces? Volg me op @kikiduren voor meer Spaanse avontoeras.
PPS. Tips voor huizen in de regio Costa Blanca-Noord zijn ook zeer welkom!
PPPS. Volgende week minder hormonaal. Beloofd. Groetjes van Simba.
Credits: Atelier Mabel
