Kiki’s Spanje Schrijfsels: ‘Welkom bij de groei én groeipijntjes’ 

Buenos dias, mi corazonnetjes! Het is weer tijd voor onze wekelijkse portie Spaanse avonturen. Mocht je vanaf dit punt pas inhaken: zo’n acht weken geleden ben ik met m’n liefde (en poes) op het vliegtuig gestapt en nu wonen we tijdelijk zo’n twintig minuten van Alicante vandaan.

Het leuke aan het aangaan van zo’n avontuur is: je weet van tevoren bij god niet waar je terecht komt. Als in: je neemt de sprong in het diepe, maar daarna is het toch echt een kwestie van ervaren. Voel je je fijn op je nieuwe plekkie? Wat doet het met je als in een andere cultuur stapt? Ben jij dan zo’n persoon die daar heel veel van merkt, of juist weinig? Het zijn allemaal vragen waar ik de afgelopen weken antwoord op heb gekregen.

Nu alles een beetje is ingedaald kan ik zeggen: emigreren is een rollercoaster. Villa Volta. Alles upside down. Het is het grootste avontuur van mijn leven (tot nu toe), ik wil dit alles voor geen GOUD missen, maar dit hele gebeuren gaat ook écht gepaard met de nodige groeipijntjes.

Remember dat hele ‘soms moet je een stapje terug doen, om er uiteindelijk weer twee vooruit te gaan’? Well, daar bevinden we ons nu. Ik ben 31 en woon weer bij mijn moeke. En ja, ze doet mijn was, ook al zeg ik tegen haar dat dat niet hoeft. Dat wonen in een casita op haar erf klinkt heel gezellig, maar een gemiddelde student heeft meer ruimte, waardoor de kattenbak op ons toilet staat en ik feitelijk gezien wel eens een plasje met Monza tegelijkertijd heb gedaan. HAHA. Hé, maar dat laten we niet zien hè, op Insta.

Als je denkt dat je redelijk zen is het leven staat, dan zal ik je vooral adviseren om met je familie op een berg te gaan wonen. Hoe lief je elkaar ook vindt: soapserie gegarandeerd, trust me. Het leven heeft het dan ook met een reden bedacht dat je als kind uiteindelijk uitvliegt. Oh, en op de inmiddels veelgestelde vraag: ‘En, hebben jullie al een huis?’ kan ik niet anders dan ‘Nee, nog niet’ antwoorden en ook dat vind ik irritanter dan ik toegeef. Mijn hoofd heeft stiekem een heel ander tempo en denkt: chop chop, waarom duurt dit proces zo takkelang?

Zit ik dan nu te miepen en is dit verhaal eigenlijk heel tweedelig? Natuurlijk. Het is november en de zon schijnt bijna iedere dag. We hebben financieel een buffertje om even rustig aan te doen en ik ben dagelijks nog supertrots op mezelf én Sander dat we deze megastap hebben gemaakt. We hebben na weken aan geregel een eigen auto, een zorgverzekering, NIE-nummer en een Spaanse bankrekening. We werken aan onze gezondheid, mindset en de Spaanse taal staat binnenkort op de planning. Poco a poco komt alles goed. En we plannen hier en daar bezichtigingen in, maar het droomhuis zat er tot nu toe nog niet tussen.

Afijn, een redelijk relaxed weekje dus zonder spectaculaire scènes, en dat mocht ook wel na die bizarre storm van vorige week. Wel leuk nieuws: na het tikken van deze dagboekupdate pakken we onze koffer voor een minivakantie bij Daphne en Rick. En nee, het leuke is: ik ken dit koppel zelf ook niet, maar ze hebben een gigantisch toffe B&B (Villa Rosa in Lliber) en we zijn uitgenodigd om er een midweekje te slapen om die area een beetje te leren kennen. Hip hip hooray voor de kracht van social media. Je snapt: dat wordt vol op huizen/regiojacht.

Volgende week een uitgebreide update, Amayzers!

Besos!
Kiek

P.S. Afsluitend nog een kleine fun fact: ik plaatste een poll op mijn Insta @kikiduren waar zo’n 2.000 volgers op reageerden. 62 procent gaf aan ooit wel te willen emigreren (wat veel trouwens!) en 38 stemde op het antwoord te gehecht te zijn aan Nederland om het ooit te willen verlaten.