Even over Kim Cattrall in And Just Like That

Gisteren was de laatste And Just Like That van seizoen 2 te zien. En ondanks mijn aanvankelijke teleurstelling was ik bij aflevering 3 helemaal om. En fan. En groupie. Tot me op woensdagavond al verkneukelend op de donderdag waarop de volgende aflevering te zien zou zijn toe. Zo erg dus.

Gisteren zat ik gewapend met wijn en chips (maandag gaat de broekriem weer strak) klaar voor mijn laatste shot Carrie, Charlotte, Anthony, Miranda en alle verse vrienden en vriendinnen. Ook zou dit de aflevering zijn waarin Kim Cattrall haar cameo zou maken. Wat we wisten? Heel veel geld voor een korte cameo met als eis dat ze de andere actrices niet hoefde te zien.

En daar kwam-ie hoor. Als Carrie haar oude appartement doorloopt voordat ze 16 vrienden mag ontvangen voor een diner geprepareerd door een Michelin-chef gaat de telefoon. Ze denkt Aidan, het is Samantha. Ze heeft geprobeerd om uit Londen heen en weer te vliegen voor een avond, maar je raadt het al: het lukte niet. Dan vraagt ze Carrie om de telefoon op speaker te zetten en bedankt ze het appartement. Als Carrie vraagt of Samantha een Brits accent heeft, grapt ze. ‘But this is not Samantha, this is Annabelle Bronstein’, daarmee verwijzend naar de rooftopscène waarin Samantha iedereen illegaal onder een andere naam naar het zwembad van Soho House in Meatpacking loodst. En dat was het.

Wat ik ervan vond. Rumour around the brand. Fuzz about nothing. Ik hield van Samantha, maar vind Seema Patel een minstens zo geestige opvolger. Gelaagder bovendien. En warmer. En net als in het echte leven gaan ook bij Carrie con suis vriendschappen voorbij. Dus Michael Patrick King (MPK voor intimi), ik zou zeggen: voor seizoen 3 mag je wat mij betreft je hand op de knip houden. Waar het uitgaven aan Kim Cattrall betreft, that is. Geef die dollars maar lekker uit aan smashing outfits en dat verrukkelijke appartement van Carrie.

Ik heb er nu al zin in.