Als je klusjesmannen in huis hebt
Dit is wat je denkt
Gisteren was weer zo’n dag. Ik had kilo’s klusjes verzameld en besloten om dat door professionals te laten doen. Ten eerste heb ik een nogal hardwerkende man en ten tweede besteed ik de tijd met hem liever horizontaal (kan ook netflixend op de bank zijn, hoor) dan verticaal bungelend aan een ladder terwijl we een kanonvuur scheldwoorden afvuren waar Kaptein Haddock (je weet wel, hij van Kuifje) nog van zou opkijken.
Dus ik had van alles. Lampje ophangen naast de piano. Een leukerdje had ik besteld van Wever & Ducré. En een nieuwe televisie, zo’n lekkere platte die mooi tegen de muur kon hangen zodat het kastje eronder naar de kringloop kon. Het was even een dagje buffelen, maar aan het eind van de avond zou ik gelukzalig door mijn huis lopen.
Nou, daar kwamen mijn vrienden. Om acht uur stipt. Een zwarte koffie en een met heel veel melk en allebei een zoetje. Ik wist het heus nog. Een praatje. Even tevreden kijken naar eerder gedaan werk en toen was het tijd voor actie. Eerst maar die lamp boven de keukentafel. Mijn designstuk werd vergeleken met kippengaas, er werd gelachen, maar hij hing en ik was gelukkig. Dan nu de tv. Of er een ophangbeugel bij zat? Ik knikte. Ik had het speciaal gevraagd: ‘Maar waar zitten de snoeren dan?’ Nou, euh, weet ik veel. Aan de achterkant? ‘Maar dat ken niet met zo’n platte tv. Die stekkers steken dan te veel uit.’ De andere aannemerheld zag hoe het kwam: er zat een platte stekker in. En er was een apart kastje. Een kastje waar alle informatie in zit dat normaal gesproken dus aan de achterkant van de tv zit. Een soort corrigerend ondergoed zal ik maar zeggen. Je kan het ergens wel dunner laten lijken, maar het volume moet er ergens uit. Bij corrigerend ondergoed is dat waar het pakje eindigt, bij de tv zat ‘de rest’ in een kistje van tien centimeter breed, vijf centimeter diep en vijf centimeter hoog. ‘Waar ga je dat kastje dan laten?’ ‘Waar moet de coaxkabel dan?’ ‘Jij zei dat ik elektriciteit omhoog moest trekken, maar je wil ook de coax toch? Je wil toch tv kijken?’ Ik trek even mijn wenkbrauwen de lucht in. ‘Euh, ik wilde gewoon dat jullie de tv aan de muur hebben en ik vroeg of jullie de snoeren weg willen werken.’ ‘Ja, maar jij zei elektra, maar je bedoelt ook de coax.’ Ik zucht. Ik wil gewoon die tv daar hebben en dat jullie dat dan doen. ‘Dus je wil ook de coax?’
Uiteindelijk staat de nieuwe tv op het oude tv-meubel. Het extra kastje staat erop. In het zicht. Maar ik heb wel een Netflix-knop. En een Disney+-knop. Alleen weet ik nog niet hoe ik van zender moet wisselen.
Dan was daar het leuke lampje. Waar ik dat wilde hebben. Had ik over nagedacht. En ik had het opgemeten. Hier moest het zijn, op het muurtje naast de piano. ‘En waar ga je het licht aan- en uitdoen dan?’ ‘Euh…’ ‘Ja, we kunnen er wel een aan- en uitknop op maken, maar dan moet je elke keer die trap op naar de piano.’ (onze piano staat op een vide) ‘Euh… Kunnen jullie niet een lichtknop maken?’ ‘Nee, nee, nee. Dan moeten we alle elektra doortrekken langs twee muren, moet alle gefreesd en gestuukt en geschilderd. Dan wordt het een héél duur lampje.’ De ander klopt intussen op de muur. ‘Maar dit is spaanplaat. Als ik hierin ga boren, gaat alles kapot.’ Hoeveel keer kun je ‘euh’ zeggen in vijf minuten? Ik denk dat ik het record inmiddels verbroken heb. ‘Dan doe je toch gewoon een staande lamp in het hoekje?’ oppert een van de twee. Het excuus dat ik dan ook elke keer de trap op moet om het aan of uit te doen schiet me dan natuurlijk net niet te binnen.
Een lijstje ophangen lukte. Waterpas ook nog eens een keer. Maar als jij je bij een volgend bezoek afvraagt waarom er zo weinig verandert in mijn interieur, dan weet je nu waardoor het komt.
